Με Μ π α χ και Α λ μ π ι ν ό ν ι

Δημιουργός: στίχος, Χριστίνα ( Μαβιά Ηχώ )

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάποτε, μου είπαν ,τον όμοιό μου δεν θα βρω
κι εγώ, με άγνοιας φανατισμό, κρυφογελούσα
Πάνω σε χάρτες, θέσεις σημείωνα , με θυμό
κι απ'τις γραφές, την προδοσία αμφισβητούσα

Κάποτε, μου είπαν, πως στο όνειρο ζητώ
αυτό το βλέμμα η αυγή νάχει το αντρίκιο
πως στον πλανήτη δυο ζωές κι αν πορευτώ
δεν θα το βρω - τώρα το ξέρω, είχαν δίκιο

Κι εγώ γελούσα και μεθούσα απ' το κρασί
κάποιας ελπίδας φθισικιάς, εξαντλημένης
καθώς διέγραφα σκιές, σκιάς μου ξένης
ούτε κι αυτός, ούτε κι εκείνος, ούτε εσύ

Ρωτούσα τ' άστρα, στης ψυχής τον ουρανό
τα έγχρωμα σύννεφα, στης σκέψης το αλώνι
την ταραχή, στης θάλασσάς μου το κενό
και τις ερήμους, που διέσχιζα, από χιόνι

Μέσα σου δες - εκεί για πάντα έχει κρυφτεί
σε φοβισμένο και γενναίο καρδιοχτύπι
κάτω απ' τη σκόνη των αιώνων την πλαστή
και του θυμόσοφου την ήρεμη τη λύπη

Χίμαιρες είναι όσα στους άλλους προσπαθείς
με τη χρηστή σου υποταγή, να καθρεφτίσεις
Μεσ' στην αγέρωχη ερημιά θα διακριθείς
Περγαμηνές από αγάπες μη ζητήσεις

Κι εγώ γελούσα μ' έναν ήλιο ναυπηγό
στους ταρσανάδες του ορίζοντα κρυμμένο
καθώς η νύχτα, μου υποσχόταν το ταμένο
κι έπεφτα πρόθυμα σε αγρύπνιες να πνιγώ

Μέσα σου δες - εκεί του θρόνου σου η πληγή
και του θριάμβου σου το έπαθλο , στο αίμα
της εγκαρτέρησης, που μοιάζει με σφαγή
μα είν' υπερίσχυση στου σφάλματος το ψέμα

Το μεγαλείο , στην αφανή σου φυλακή
το ανεξάλειπτο το φως, εντός σου μόνο
κι όταν τελειώσει της απάτης το οξυγόνο
πάρε μαζί σου τη δική σου μουσική...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-10-2010