Θα φωνάζω

Δημιουργός: ... άρα υπάρχω, Χρηστάκης Μπέστας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Lucida Sans Unicode][color=black]Άκου τον πάγο πως ραγίζει όταν παγώνει μια καρδιά
άκου το τραίνο που σφυρίζει και φεύγει για την ξενητειά
δες ένα δάκρυ που κυλάει για τ’ όνειρο που ‘χει ξεμείνει
δες τον καπνό απ’ το φουγάρο, εσύ εδώ, αλλού εκείνη.

Άγγιξ’ το στήθος σου και γροίκα τα τύμπανα της μοναξιάς
χτύπα τα τέλια κι αναζήτα αυτό που είναι γραφτό για μας
σφίξε τα δόντια σου στο «αχ...» και στου μυαλού σου τα «γιατί»
κοίτα του κόσμου την κατάντια που επέβαλαν οι «δυνατοί».

Γίνε το πόδι της γιαγιάς που σέρνεται στη λησμοσύνη
ψάξε το βλέμμα του ζητιάνου όταν ζητά ελεημοσύνη
νοιώσε τον κόμπο στον λαιμό σου και τη μιλιά σου που δε βγαίνει
κλάψε και φύλαξε στο δάκρυ, το μάταιο που σε βαραίνει.

Μείνε μονάχος στις επάλξεις και φύλαγε τις Θερμοπύλες
φυλάξου απ’ τον καυτό τον ήλιο -φεγγάρι άστρα και καμήλες-
βγες έξω να βραχείς στην μπόρα - το σύννεφο χάνει τη μάχη -
δώσε αγάπη στους ανθρώπους που στη ζωή είναι μονάχοι.

Άνοιξ’ τα μάτια της ψυχής -παιδιά πεθαίνουν από πείνα-
κλείσε τ’ αυτιά σου μην ακούς -τα λόγια τους είναι βιτρίνα-
πάρε στα χέρια σου λιθάρι και μπήξ’ το μες τη γη βαθιά
φτιάξε θεμέλια για σένα κι όλου του κόσμου τα παιδιά.

Σκύψε, γονάτισε εντός σου, άκου της ήττας τις φωνές
στις ιαχές κάθε σου νίκης αντιλαλούν σαν αμανές
μα μια φωνή που ξεχωρίζει, χροιά -στον ήχο ήττας- δίνει
είν’ η φωνή της σιωπής... σαν... τίποτα δεν θ' απομείνει...
μα μέχρι τότε θα φωνάζω κι είν’ οι φωνές: μιας ήττας θρήνοι.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-11-2010