Ο άγγελος κι ο θνητός

Δημιουργός: ΜΝΗΜΩΝ, ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

16.16΄54΄΄ 4/11/2010

Δεν ξέρω πως βρεθήκαμε σε κείνο το ξωκκλήσι ….
μονάχος ήμουν κι έγνεψε, πως θε να μου μιλήσει…..
άσαρκος κείνος άγγελος κι εγώ με σάρκα φύση
κι όπως στεκόμουν, δίπλα μου, ήρθε για να καθίσει….

Με κοίταξε, κατάλαβα ….. ήρθα για τα καντήλια,
Του ‘πα και μ’ αποκρίθηκε: κι εγώ για τούτα ήρθα….
-Δός μου το λάδι, πρόσθεσε….. δός μου και τα φυτίλια….
Όποιος ποτές βαπτίστηκε μέσα σε κολυμπήθρα,

δεν τα μπορεί να κρέμονται, νεκρά μπρος στις εικόνες,
είπε σεμνά μ’ ευλάβεια και τ’ άναψ’ ένα ένα….
-έρχομαι πάντα μόνος μου, συνέχεια στους αιώνες,
Κι ουδέποτε συνάντησα, εδώ ποτές κανένα,

εξόν κάποιες που χάνονται, χρονιές στα περασμένα,
κάποιες γριές που έρχονταν, μονάχες τους στα μαύρα
κι είχαν μαζί τον πόνο τους, σε μάτια δακρυσμένα
κι η προσευχή ζωντάνευε, τον τόπο σ’ Άγια Λαύρα….

-Κοίτα… μου είπε…. Πρόσεξε… οι φλόγες τους, πως τρέμουν….
είναι από συγκίνηση, τον Πλάστη που υμνούνε….
καθώς με φως σεβάσμιο, δεήσεις απονέμουν
κι αγγέλους για να ψάλλουνε, μαζί τους προσδοκούνε…

-Κατάλαβα, κατάλαβα…. του είπα…. όμως πες μου,
γιατί εμέ δεν άφησες, ετούτα να ανάψω;
Α! ναι!...Για την ταπείνωση… μου ‘πε, δεν σου ‘πα: δος μου….
Κι όπως εσύ υπάκουσες, πήρ(α) εντολή να κάψω,

την κάθε αμαρτία σου κι άσπιλο να σε πάρω,
ψηλά στον Άγιο θρόνο Του, για να Τον προσκυνήσεις,
λίγη για δες ταπείνωση και δεν αφήνει χάρο,
να κόψ(ει) αυτό το νήμα σου….. το ύστατο της ζήσης……

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-11-2010