Στου ορίζοντα την άκρη 15

Δημιουργός: Dimitri Favvas

Όσο ξέρω πως με διαβάζετε παίρνω κουράγιο να συνεχίσω. Μέχρι στιγμής έχω γράψει γύρω στις 150 σελίδες

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

...Συνεχίζεται.......Taubaté/2


[align=center]Έλληνες είμαστε επτά, οι δύο παντρεμένοι
στο καφενείο Αρλεκίμ συχνάζουμε τα βράδια
και συζητάμε διάφορα γι' αυτή τη γη την ξένη
και για τα όσα κρύβονται στης νύχτας τα σκοτάδια

ο Γιώργος είναι κομμωτής, έμπορος ο Θανάσης
μαζί με έναν αδελφό, και σιδεράς ο Γιάννης,
τεχνίτες οι υπόλοιποι δουλειές έχουμε πιάσει
και όπως λέμε, βράζουμε στο ίδιο το καζάνι

που πάει να πει πως όλοι μας κάποτε νοσταλγούμε
τον τόπο που μας γέννησε, την κρυσταλλένια βρύση,
την μυρωδιά του θυμαριού, ρετσίνα για να πιούμε,
αλλά κανένας από μας δεν ξέρει αν γυρίσει.

Εγώ και πάλι διαφωνώ, δεν θέλω υποθέσεις
δεν με φοβίζ' ο θάνατος ή ότι και να γίνει
θέλω μονάχα μια ζωή, γεμάτη από γεύσεις
και πού το τέλος της θα ρθεί, αδιάφορο μ' αφήνει.

Δεξιά ζερβά στα πλάγια της με φοίνικες γεμάτη
η ρούα ντας παλμέιρας κι απέναντι στο λόφο,
με την αγκάλη ανοιχτή και όλη την αγάπη
στέκει ο Λυτρωτής Χριστός που με αυτόν τον τρόπο,

ορθόδοξους, καθολικούς και άθεους ακόμα,
μας αγκαλιάζει όλους μας, δεν κάνει εξαιρέσεις
κι αν το πιστεύαν οι λαοί, ότι αυτό το χώμα
ανήκει σ' όλους μας εδώ δεν θάχαμε διενέξεις.

Το εργοστάσιο λέγεται Μεκάνικα Πεζάντα,
διαθέτει για μεταφορά δύο λεωφορεία
το μεσημέρι για φαΐ δυο ώρες όπως πάντα
και το απόγευμα ξανά, πάλι στα συνεργεία.

.....................................................................

Στο καφενείο Αρλεκίμ, με τη γνωστή παρέα
και οι κοπέλες ξέροντας ότι δεν έχω ταίρι
περνούν και κοντοστέκονται. Μα μια η πιο ωραία
περνά και στέκεται πολύ. Το ξέρω πως με θέλει,

αλλά δεν είμαι έτοιμος για νέα ιστορία
μόλις προχθές σταμάτησα τη Νέουζα να βλέπω,
μα τούτη το παράκανε μ' όλη τη σημασία
αν και της δείχνω καθαρά πως όρεξη δεν έχω.

Τώρα πηγαίνω σινεμά μαζί με τον Δημήτρη
κι εκείνη με ακολουθεί και κάθεται πιο πάνω
κι όταν το έργο τέλειωσε το είχε κανονίσει
ν' αγγίξουν οι αγκώνες μας. Τί θάπρεπε να κάνω;

ένα ποτό τηνε κερνώ, την πάω εις το σπίτι,
ξανθιά, λεπτή και όμορφη, άλλο δεν περιμένω.
Τα χείλη της βελούδινα που δεν είχα φιλήσει
σαν τα δικά της πιο μπροστά. Στην αγκαλιά την παίρνω

και την φιλώ πολλές φορές. Με έχει ξετρελάνει.
Ανταποδίδει τα φιλιά, το βελουδένιο στόμα
που κράτησαν ώρα πολλή, μέχρι που είπε φτάνει
και φεύγω, μα στη σκέψη μου τηνε φιλώ ακόμα.[align=center]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-11-2010