Πάστα...λώρα

Δημιουργός: ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια ηλιαχτίδα το βλεμμα σου,είχα
σαν σε είδα να πέφτεις τη νύχτα
μα ήταν κλειστό το γέλιο σου,χαμένο
σαν μυστικό εφτά φορές σφραγισμένο

Κι αν το λύσω,σαν το θεώρημα του Πυθαγόρα
ισως κ αγγίξω,του κορμιού σου τη φλόγα
να μένει στην άκρη,της θλίψης βαρίδι
δάκρυ να μην φέρνει η αρχη του Αρχιμήδη.

Και θα μου λες τι θες, θα κάνω ευχές,
θα σου λέω τι θέλω,θα λες δεν σε ξέρω
μα εγω σαν το ποτάμι που γυρίζει πίσω
θα ρθω,θα ρθω,θα ρθω να σε γνωρίσω

Η αδιαφορία σου,θα είναι μια σχετικότητα
σαν θεωρία,που ισχύει στην πραγματικότητα
μα η αγάπη,δεν φτιάχτηκε με λόγια και όρια
δεν έχει χάρτη ή πυξίδα που δείχνει στα βόρεια

Θα σου γελάω,θα γυρνάς την πλάτη,θα φεύγεις
θα σε κοιτάω,με γκριμάτσες θα μ αποφεύγεις
θα σου μάθω χημεία,να δεις πόσο ταιριάζουμε
νέα στοιχεία,θα σ αποδειξουν πως μοιάζουμε

Και θα μου λες τι θες, θα κάνω ευχές,
θα σου λέω τι θέλω,θα λες δεν σε ξέρω
μα εγω σαν το ποτάμι που γυρίζει πίσω
θα ρθω,θα ρθω,θα ρθω να σε γνωρίσω

Μα είναι κι οι πράξεις κάπου εκεί στη μέση
γράφε σβήνε,ίσως και να μην υπάρξει σχέση
μα οι υπολογισμοί θ' αφήσουν μία πληγή
ονείρου λογισμοί να με ξυπνούν το πρωί

Θα σε θυμάμαι,να γελάς,να μιλάς,να σιωπάς
δίπλα σου να 'μαι,μαζί μου να περπατάς
κάτι βραδιές,που θα 'ν το όνειρο βαμμένο
με όμορφες στιγμές που πέρασαν σαν τρένο

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-11-2010