δεν παλευεται

Δημιουργός: manospanou, manos panou

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το βλεμμα σου, βουβη ηχω μεσα μου, αντιδονιζει το 'Γλυκυ μου Εαρ'

Τα χερια σου, πεισματικα κλειστα σε γροθιες στο φως, απλοχερα δοτικα νυχτολουλουδα στο σκοταδι

Τα υγρα σου, γαργαρα ποταμια, χυνονται στις απεραντες θαλασσες μυριαδων μνημων και τραυματων

Οι ποροι του σωματος σου, ρουφανε την αλμύρα των δακρυων μου, οταν τρεφω αυταπατες και φανταζομαι το αδιανοητο

Τα ποδια σου, στιβαροι και αγερωχοι στηλοβατες της ολη μας υπαρξης

Οι αξημερωτες νυχτες μας, γεματες χωρους και χρονους και υφαιστεια ανενεργά, σε μωβ φοντο

Οι ικεσιες σου για την φανερωση του αβασταχτου, αοριστου και τρομολαγνου «ειναι».


Μ αυτα και μ αυτα,
η ανομια της μαγειας ξεχειλισε,
οι μυστικοι κωδικες παραμειναν μυστικοι,
η τρομοκρατια της μιας και μονης θρησκειας ηττηθηκε
κι εγω δεν καταφερα να μαθω πώς να σ’ αγαπαω

Κι ετσι, αγαπησα τον εαυτο μου

Με τοσο παθος
που κατεληξε σε μισος

Η ατελειωτη ερημια μου, που δεν βολευεται και δεν παλευεται αλλο

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-11-2010