Γράφω ποιήματα γιατί...ξεχάστηκα στη γη

Δημιουργός: Adamopoulos Andreas

Τώρα πια αφιερωμένο στον Θάνο Ανεστόπουλο (Διάφανα Κρίνα)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Γράφω ποιήματα για την υστερική
και μαρτυρική μας ύπαρξη,
για όλες εκείνες τις στιγμές ή τις ζωές
που αποκαλύπτονται.

Γράφω ποιήματα για την μάνα και
τον πατέρα ή τους αδερφούς που
απλά δεν κατάλαβαν ή που παρέμειναν
αμήχανα σιωπηλοί.

Γράφω για εκείνους που νοσταλγούν
τις πιο ωραίες τους εκφράσεις.

Γράφω ποιήματα για την απόγνωση
ή την κοινή μας φίλη σαν είμαστε
θνητοί και το όνομα της ,μοναξιά.

Γράφω για τους ζωντανούς που αλήθεια,
αγνοούν την ύπαρξη της λέξης δυστυχία,
γιατί τους δόθηκε φως πριν καν γεννηθούν.

Γράφω ποιήματα μιλώντας με τα πράγματα,
τα τραπέζια ή τις καρέκλες που μαρτυρούν
τα βάρη μας,
τις πόρτες των αυλών,
τις σκονισμένες βιβλιοθήκες των καιρών.

Γράφω ποιήματα μιλώντας με απελπισμένους
ερασιτέχνες ψαράδες.
Γράφω ψαρεύοντας,
γνωρίζω πως είναι να σκοτώνεις μιλώντας με
τη θάλασσα και τις ψυχές των θυμάτων της
και ταξιδεύω με τα νιάτα της.

Γράφω ποιήματα για τους ουρανούς
που έρχονται πάντα γεμάτοι εκπλήξεις και δώρα.
Γράφω για το κυνήγι των αποκαλύψεων.

Γράφω με αγάπη για τα άνθη που κοσμούν
των καρδιών μας τις σιωπές.

Γράφω ποιήματα για τους αναστεναγμούς
και τις ανίκητες μα και ακίνητες μαρτυρίες
των πραγμάτων.

Γράφω για τη μέθη που η ζωή προσφέρει,
κάποτε αληθινά διασκεδαστική μα
κάπου κάπου τελείως οδυνηρή.

Γράφω ποιήματα για τα παιδιά που γενιούνται
σε κρύες μέρες,κάτω απο γέφυρες ή βάρκες
παράνομων μεταναστών αναζητώντας
ελεύθερη γη.

Γράφω για τους αδιόριστους άρχοντες
των τόπων που η απλήστία τους κέρδισε
για την λυσσασμένη κοινωνία και για τις
νεκρές μορφές δημοκρατίας,για τους λαούς
που χτυπούν με πέτρες τους δυνάστες.

Γράφω ποιήματα για τις καθοδηγήσεις,
τους ύπουλους μηχανισμούς και τους πονηρούς
που θέλουν το μυαλό μας τάχα να περιμένει
στην ίδια πάντα στάση σαν να είναι ορφανό
ένα χέρι να μας δείξει το δρόμο.

Γράφω για την ελευθερία της ψυχής,
τους ανοιχτούς δρόμους,
για το δικαίωμα της φωνής,
για τις ημέρες των χαμόγελων.

Γράφω ποιήματα για τους δρόμους,
γιατί τους έχασα και είναι πολλοί
σαν εμένα χαμένοι.
Μα όμως γνωρίζουμε καλά ότι πάντα
αναζητάμε ομορφιά!

Γράφω για εκείνους και εκείνες που
ταξιδεύουν και αγναντεύουν
και ρεμβάζουν και χαζεύουν και χάνονται
και σκέφτονται και φαντάζονται και επιθυμούν
και νοσταλγούν και αφήνονται στων ανέμων
την αγκαλιά και χορεύουν με μάτια κλειστά
ή ανοιχτά απλά χορεύουν ελεύθερα.

Γράφω ποιήματα για τις νύχτες των περιπλανήσεων,
των μεθυσμένων περιπετειών,
για τις γνωριμίες με τις νεράιδες στα σοκάκια
μιας φλεγόμενης πόλης,
για τα κορίτσια που κοιτούν τα αγόρια γλυκά
μα η καρδιά τους πάντα πονά και η ματιά τους
ύστερα θλίβεται.

Γράφω ποιήματα που πολύ θα ήθελα να
γίνουν πραγματικά.

Γράφω στις κάμαρες άγνωστων ψυχών
και μοιράζομαι τα άνθη των στιγμών
και ύστερα χάνομαι.

Γράφω για τους έρωτες που οδηγούν
τις καρδιές μας στα πιο σπουδαία φτερουγίσματα
και σαν πουλάκια στους ουρανούς χανόμαστε
και κάνουμε παιχνίδια.

Γράφω ποιήματα για να θυμάμαι με τρόπο
διαφορετικό,
ότι σε τούτο κόσμο μονάχα η αγάπη κάνει
τους άνθρωπους να γελούν και με ευτυχία
να ντύνονται.

Μονάχα η αγάπη τα πλάσματα μας σώζει.

Γράφω ποιήματα γιατί πεθαίνω
και ξεχάστηκα
και ξεβράστηκα στα παράλια της γης

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-11-2010