Του παραδείσου μια γωνιά

Δημιουργός: Ελένη Σ., Ελένη Σωφρονίου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]Του παραδείσου μια γωνιά[/B]

Νότες γαλήνης ξεγλιστρούν από το παραθύρι.
Της σιγαλιάς η ομορφιά, σ’ ένα καντήλι λάμπει.
Κάθομαι λίγο μακριά, λιγάκι παραπέρα,
’κει που τα λόγια σιωπούν κι’ η σιωπή ανασταίνει,
’κει που ο χρόνος σταματά κι’ η σκέψη ημερεύει.

Σκάβω το χώμα το υγρό με το ‘να μου το χέρι,
μες στ’ άλλο κλείνω σιωπηλά του αγεριού τα χνώτα.
Μένω και πίνω τη χαρά της φύσης που δακρύζει,
μέσα στους κόμπους της βροχής που στάζει το πλατάνι.
Μένω κοιτώ τ’ ανάστημα γέρου δρυός αντίκρυ
κι’ όλης της νύχτας τη δροσιά, που λάμπει στα κλαδιά του.

Θεέ μου, πως νοιώθω τυχερή τούτη την ώρα να ‘μαι,
γύρω απ’ τ’ αμίλητα βουνά, π’ αγγίζουν τα ουράνια.
Πώς μοιάζει εδώ να ‘ν’ η ζωή σπίτι με δίχως τοίχους,
που μπάζει λες κι’ από παντού αγέρι ελευθερίας!
Πώς μοιάζει τούτη η στολή κάτασπρη ομορφάδα,
που φέρνει μες στα σπλάχνα μου, μπουκέτα της γαλήνης!

Κάνω δυο τρία βήματα κι’ από τη χαραμάδα,
γλυκά δυο πρόσωπα θωρώ, άστρα μου και φεγγάρια.
Πατέρα μου, πώς λάμπουνε τα μάτια σου τη νύχτα!
Μανούλα μου, πώς μού ‘λειψε τούτη η καληνύχτα!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-12-2010