Όλα λυγίζουν στη φωτιά

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΟΛΑ ΛΥΓΙΖΟΥΝ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ



Το μύρο έδωσε πνοή στο μαϊστράλι
και θεία μοίρα στις ανάσες που φυλάς
κι αν η δική μου η αλήθεια ήταν άλλη
οι δυό γινήκανε οι φλόγες μιας φωτιάς.

Μέσα στα βάθη της καρδιάς η στέρφα γη
γεμίζει τ’ όνειρο ερημιά και υποφέρεις
μα εδώ τ’ αγέρι σου χαϊδεύει τα μαλλιά
τ’ αγριολούλουδα κτυπά, θέλω να φέρεις
από τον πόνο το κεντρί σε μια θηλιά
και το παλιό το μυστικό από τα στήθια
κύμα κι οργή τον ίδιο βράχο να κτυπά
μια πρώτη λέξη απ’ της θυσίας την αλήθεια.

Το μονοπάτι δεν αντάμωνε χαρά
κι από τα γόνατα το αίμα σα βαμμένο
πέφτει στο χώμα να μας δένει χαμηλά
κι είπες εγώ θέλω επάνω να επιστρέφω
όταν ζεστάθηκε μας ξύπνησε κι εμάς
κείνο το όνειρο που είδαμε ήταν ξένο.

Όταν σηκώνω το μαστίγιο ψηλά
φεύγει απόμερα το γιόμα λυπημένο
με μια θλιμμένη υποταγή με ακουμπάς
άρωμα κι όραμα και λύνει το δεμένο.
Διάφανο χρώμα το ληστέψαμε κρυφά
και το απλώσαμε σε μύθο ξεχασμένο
απλώνει η νύχτα τα δικά της νυφικά
όλα ορκίστηκαν ξανά, σε περιμένω
για να μυρίσει η λησμονιά βρεμένο χώμα
κι ίσως να δέσει στην ανάσα η φωτιά.

Tη μυστική μου τη στιγμή δε βρήκα ακόμα
νομίζεις όλα πως λυγάνε στη φωτιά
σ’ ένα φιλί που γυροφέρνει μα δε δίνεται
αυτή η αγάπη που ανασταίνει μας πονά
πριν να χαθεί το δειλινό θα υποκλίνεται
σα μια γυναίκα που ναι μάγισσα κυρά.

6 Δεκεμβρίου 2010

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-12-2010