Καταραμενοι Δημιουργός: amylee, Ευη Παλιο αλλα αγαπημενο..... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
Σκοτεινιαζει....
οι σκιες εισβαλουν στον κοσμο....
μια χλωμη φιγουρα στεκεται
στην γωνια του δρομου....
Οπως καθε βραδυ....
δεν ειναι ανθρωπος....ουτε φαντασμα....
δεν ειναι ζωντανος....ουτε νεκρος....
Ενα πνευμα παγιδευμενο αναμεσα στους δυο κοσμους....
την αγαπη του δεν μπορεσε να ξεχασει....
αρνηθηκε να πιει απο την πηγη της ληθης....
κι οσο θυμαται δεν μπορει στην απεναντι οχθη να περασει....
Πριν απο καιρο ηταν ενα αγορι οπως ολα τα αλλα.....
ηταν νεος....ερωτευμενος....μα στερηθηκε γρηγορα την ζωη του....
Τωρα σαν σκια περιπλανιεται....
θυμηση απο τα παλια....που ποτε δεν ξεχνιεται....
Πλοιο καταδικασμενο να περιπλανιεται
στις θαλασσες για παντα....
δεν μπορει να ξεφυγει απο την μοιρα...
ακομη κι αν ξεριζωσει την καρδια του....
ακομη κι αν τσακιστει στα βραχια....
Την βλεπει....την νιωθει....
μα δεν μπορει να την αγγιξει....
Ποσο ζηλευει....τον ηλιο που την ζεσταινει....
την βροχη που την κανει να ριγει....
τον ανεμο που της χαιδευει τα μαλλια....
Τα ρουχα του μαυρα....
φτιαγμενα απο μεταξενιο σκοταδι....
ο μανδυας του πλεγμενος με αστερια....
Στα ματια του βασιλευει η θλιψη....
ματια γαλαζια....θολα απο τα καταπιεσμενα δακρυα....
δυο φλογες σιγοκαινε μεσα τους....
Ο θυμος κι η οργη κυβερνουν το μυαλο του....
παθος και ερωτας κρατουν δεμενη την καρδια του...
καθως σκορπιζει αστεροσκονη στα ονειρα της....
ελπιζει να υπαρχει κι αυτος καπου εκει....
νιωθει την μυρωδια της στο κορμι του....
ενθυμιο της πρωτης τους φορας....
Ονειρα και μαυρες σκεψεις.....
σταχτες απο μια ζωη που δεν θα ζησει ποτε....
Περιμενει το λυκοφως....
για να ελευθερωθει η ψυχη του....
σαν μαυρο αλογο ταξιδευει στον ουρανο....
Αγριο....ελευθερο....ο γητευτης του σκοτους....
Φλερταρει με το φεγγαρι....
ψιθυριζει ευχες στα αστερια....
Δειχνει στις χαμενες ψυχες τον δρομο για τον κατω κοσμο....
κανεις δεν αξιζει αυτη την τιμωρια....
Βλεπει τους εραστες να μεθουν απο ερωτα
καρω απο το φεγγαροφως.....
η καρδια του ματωνει απο τον πονο....
ενα κομματι παγου που εχει παψει να χτυπα....
μα συνεχιζει να νιωθει....
Στα χερια του κρατα σφιχτα την κορδελα της....
που εκεινη την πρωτη μερα της την εκλεψε το θαλασσινο αγερι....
Εκεινη την μερα που του χαρισε το πρωτο χαμογελο....
Ο φοβος δεν τον αγγιζει πια...
δεν μπορει να νιωσει πια την ζεστασια των ανθρωπων.....
μα ποτε δεν θα ξεχασει.....εκεινο το χαμογελο....
το πρωτο αγγιγμα....το πρωτο φιλι....
Νιωθει σαν πεσμενος αγγελος που επεσε απο τον ουρανο....
κι αυτη ειναι η κολαση....
τοσο κοντα μα και τοσο μακρια της....
Ενας σκοτεινος αγγελος που δεν θα ξανα πεταξει ποτε....
που ο χειροτερος εχθρος ειναι ο ιδιος ο εαυτος του....
Περιπλανητης των δυο κοσμων....
καταφευγει στην ζεστασια της αναμνησης της τις κρυες νυχτες....
Οταν ψαχνει να βρει λιγο φως....μια ελπιδα
μεσα στην χαμενη του ψυχη.....
Την περιμενει....να φυγουν μαζι....
να ταξιδεψουν στο απειρο.....
σαν τους καταραμενους εραστες....
κρυμμενοι στην αγκαλια της νυχτας.....
Καθε πρωι αφηνει ενα ολανθιστο κοκκινο τριανταφυλλο
στο παραθυρο της....
Ακομη και τις χειμωνιατικες νυχτες μενει ανεπαφο....
πλασμενο λες απο την πρωτη πνοη του καλοκαιριου....
Δροσοσταλιδες κυλαν στα πεταλα του....
τα δακρυα του αγαπημενου της....
καθως οι πρωτες δεσμιδες φωτος χαιδευουν το προσωπο της
τον νιωθει διπλα της....
Θα μαι παντα εδω της ειχε πει.....και ξερει πως με καποιο
τροπο κρατησε την υποσχεση του....
Σκουπιζει τα δακρυα απο τα ματια της και
κοιτα την χαραυγη με μια κρυφη ελπιδα....
δεν φοβαται τον θανατο....
ξερει πως τα πραγματικα στοιχεια κρυβονται μεσα μας....
Η μορφη του ξεθωριαζει μαζι με το σκοταδι...
μπορει να αντεξει....του φτανει που βλεπει το φως των ματιων της....
Σ'αγαπω....ψιθυριζει....θα ξανα γυρισω....
Οταν πεσει η νυχτα.....
Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-12-2010 |