Μέτρησα

Δημιουργός: ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μέτρησα κι ύστερα τίποτα.
Αστέρια φιλντισένια,τα μάτια σου ο κόσμος όλος
Η αυγή απ' τα χείλη σου προβάλει
ένα κάστρο στ΄ακρογιάλι την καρδιά σου φυλά.
Περπατούσαμε μαζί,χέρι-χέρι,βουβοί.
Ήταν Άνοιξη,σε κάποιο ανθισμένο λειβάδι
το μόνο που ξεχώριζε ήσουν εσύ.
Το δείλι μας βρήκε,καλοκαίρι,στην προβλήτα
το πλήθος,οι δυο μας κι ο ήλιος να φεύγει.
Μες στα μάτια σου τον έβλεπα να βυθίζεται,...
Αχ,και να μουν η θάλασσα να με βάψεις με τα χρώματα σου!
Ξημέρωσε,φθινόπωρο να σε κυνηγώ ανάμεσα στα πρωτοβρόχια.
Μάζευα τα φύλλα που πεφταν και σ άγγιζαν.
Ο χειμώνας,αποκαμωμένος μας βρήκε και προσπέρασε.
Κοντά σου δεν υπήρχε χειμώνας ποτέ.
Μόνο χιόνι,πολύ χιόνι.
Το κρύο είχε χαθεί για πάντα στην αγκαλιά σου.
Κυλιστήκαμε για ώρες στο χιόνι.
όπου άγγιζες φύτρωναν λουλούδια,
κι όταν γελούσες πετούσαν πουλιά.
Το παιχνίδι μας,τέλειωσε μπρος σε μια καλύβα.
Κουρασμένη στην αγκαλιά μου,με κοιτούσες.
Τρεκλίζοντας από ευτυχία
σ΄απίθωσα πλάι στο τζάκι
κι άναψα φωτιά με τα φιλιά σου.
Όργωσες το κορμί μου με τα δάχτυλα σου,
να σπείρεις φιλιά.
Χάδια φύτρωσαν και σκέπασαν το κορμί σου,
...και το φεγγάρι μισό,ανάσκελα κρυφοκοιτούσε
απ το σπασμένο παράθυρο.
Σ' αγαπώ κι είμασταν ένα πια.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-12-2010