Με νυχτωμένες Κυριακές

Δημιουργός: ivikos

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Με νυχτωμένες Κυριακές χαράματα στο χιόνι
παλεύεις το άκαιρο της γης, στα μάτια του αλλουνού
χάθηκαν οι σταγόνες σου, δεν πότισες το αφιόνι
κι ανηφορίζεις το έλλειμμα, στη σκέπη τ’ ουρανού

Λευτέρωσες τον άνεμο φέρνοντας το δρολάπι
μαντρώνοντας τον Ίαμβο, ο Ανάπαιστος να βγει,
με κάμα το «Αντίο» σου, έσφαξες την αγάπη
κι ανηφορίζεις με άλλονε στης νύχτας σου τη γη.

Μακρύτερα απ’ την άβυσσο, σ’ έναν τεκέ του απείρου
στοίχειωνες μια καλύβα σου, ποντάροντας μ’ εφέ,
και φύτευες παράπλευρα στη ρίζα ενός ονείρου
βολβούς από άγριο έρωτα, ριζίμια κατιφέ…

Αχ! πώς να μπω στην πλάνη σου, με αγάπης πειθαρχία
που ‘χει παγώσει το άνοιγμα, στου έρωτα τη φωλιά,
κι ας βρέθηκαν κοιτάσματα στα πιο παλιά ορυχεία,
με «σ’ αγαπώ» ακατέργαστα, κι ίζημα από φιλιά.

Κι αν ο Βοριάς διχάστηκε για τ’ ουρανού το χνώτο
κι επιτροπή από άνεμους κατέφτασε στη γη
ρωτούν ποιος μετακόμισε τα σύνορο απ’ τον Νότο,
παλεύοντας για εκτόνωση, πόλεμος να μη βγει

Με νυχτωμένες Κυριακές, αλάργα απ’ το μαράζι
στα βάραθρά σου έφτασα, με αγέρες συντροφιά,
και σου είπα : « Ξέχνα τα παλιά, είναι ο καιρός στ’ αγιάζι,
μ’ ένα μονάχα σ’ αγαπώ , πεθαίνει η συννεφιά!!!

13.12.2010

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-12-2010