Η χαρακιά

Δημιουργός: ΚαΤερίνη, Όπου φτάνει η σκέψη

Καλημέρα σας και... υπομονή!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]Η χαρακιά

Λεβάντα και αγιόκλημα
κρατούσα μες τα χέρια
μέλι ξανθό και βάλσαμο
και χρώμα από κεράσι

Ο χρόνος ήταν άχρονος
στου ήλιου τα παρτέρια
η αγάπη ήταν διάφανη
κλωστή από μετάξι.

Μα ήρθε ένα άγριο πουλί,
κοντά μου φτερουγίζει
παίρνει ανάσα κράζοντας
και στέκεται μπροστά μου

με τα φτερά του ορθάνοιχτα,
τον ήλιο μου τον κρύβει
τα μάτια του σαν δυο σπαθιά
τα μπήγει στην καρδιά μου.

Αρπάζει από τα χέρια μου
τα μήλα και τα ρόδια
τα κόκκινα τριαντάφυλλα
και τ’ άσπρα γιασεμιά

μου σβήνει τα χαμόγελα
χωρίς καμιά συμπόνια
με τα γαμψά τα νύχια του,
μου αφήνει χαρακιά.

Στεγνώσανε τα μάτια μου
στέγνωσε η ψυχή μου
ξεράθηκαν τα χείλη μου
στην τόση παγωνιά,

στάθηκε μες τα στήθη μου
η ανάσα κι η φωνή μου
μες το σκοτάδι απόμεινα
μοναχική σκιά.

Σαν καταιγίδα ξέσπασε
σαν δίνη και με παίρνει
μα στο σκοτάδι το βαθύ
θα ανάψω μια φωτιά

κι ως καίγονται τα ανείπωτα
ο ήλιος θα ανατέλλει
κι ας δείχνει εκείνη η χαρακιά
ακόμα πιο βαθιά.

Κα Τερίνη.
13.12.10[/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-12-2010