Το κοχύλι του δάσους

Δημιουργός: l;)ena, lena

Στιγμές όπου γυμνή περπατώ πάνω στον εαυτό μου και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.Κάθε σχόλιο καλοδεχούμενο.Μιλαω για την πάλη που ένιωσα κάποτε στα οίκοσι μέσα μου ,όταν άρχισα να υποψιάζομαι ότι μάλλον είμαι ομοφυλόφιλη. δεν ξέρω αν γεννίεσαι η αν γίνεσ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θυμάμαι την ανάσα μου να
ανεβοκατεβαίνει άξονες ψυχής
ανάμεσα σε πρέπει και θέλω
,θέλω και πρέπει,θέλω!!!βρισκόμουν κάπου στην Παπάφη τα μάτια μου ,
ήταν καρφωμένα στο πεζοδρόμιο.Δεν
τολμούσαν να απαντήσουν σε κανένα βλέμμα.

το δάκρυ μου αρνιόταν πεισματικά να
γίνει βροχή σε κάποια άκρη!παρατηρούσα τόσο έντονα το πεζοδρόμιο και σκεφτόμουνα πόση ζωή δέχεται πάνω του.Οι αρμοί του
φάνταζαν στην τρομαγμένη μου καρδιά
με μικρά ρυάκια, ένα πλέγμα νευρώνων ,που άλλοτε ενώνει βήματα κι άλλοτε τα σκορπά...

ένιωθα πως όλοι ήξεραν τι έκανα το προηγούμενο βράδυ.τα δαχτυλά μου ψάχνανε έξοδο κινδύνου μέσα στις
τσέπες της ζακέτας μου.κι ολοένα πίεζαν το ύφασμά και ολοένα πίεζαν το φόβο μου.

πήγα σπίτι ,πρώτη φορά αναρωτιόμουν αν έχω το σωστό κλειδί,η αν σ όλη μου τη ζωή έμπαινα με αντικλείδια.ένιωθα σαν τον παλιάτσο που ξεβάφει το ρόλο του κλόουν από πάνω του ,για να φορέσει τα ρούχα ενός άλλου κλόουν, αυτά του εαυτού του.

κοίταξα το προσωπό μου στον καθρέπτη.Όχι δεν ήμουν μόνη.το άλλο εγώ κοιταζόταν κι αυτό μαζί μου.η αύρα του μ έπινε σαν ένα σπάνιο εξωτικό λουλούδικαι ανάσα ανάσα ,έμπαινε μέσα μου.Από τη μία με τρόμαζε,από την άλλη απλώς μου
συστηνόταν.

Με λένε αλήθεια,αυτή που αρνείσαι
με λένε φως,αυτό που δεν αντέχεις να δεις κατάματα.
με λένε αγκαλιά,αυτή που φοβάσαι τόσο ν αγγίξεις.
μα πάνω απ όλα με λένε ζωή , η ζωή σου!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-08-2005