Αλεξίχρονο (ανάλυση) Δημιουργός: Αίνιγμα Αναλύω ένα προηγούμενο πόνημα μετά από σχόλια Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Σκέφτηκε ''Πυραμίδα... το τρισδιάστατο γεωμετρικό σχήμα με το χαμηλότερο κέντρο βάρους
δύσκολο να το μετακινήσεις, πόσο μάλλον να το ανατρέψεις... ''
[I]Ο άνθρωπος θέλει ν' αλλάξει τον κόσμο που ο ίδιος δημιούργησε, που πλέον τον βλέπει
ως πυραμίδα. Η επιλογή του γεωμετρικού σχήματος όχι τυχαία, αφού
1. Ο κόσμος δημιουργήθηκε απ' τους πολλούς για τους λίγους
2. Ο κόσμος είναι δομημένος προς τα πάνω όπου βρίσκεται η κοινωνικοοικονομική ελίτ
3. Ο κόσμος στηρίζεται στην εργασία/εκμετάλλευση των πολλών
4. Ο κόσμος (η πιο σωστά ο κόσμος δομημένος στον τεχνολογικό πολιτισμό) , όπως
και οι Πυραμίδες φτιάχτηκε από εκατόμβες γενεών.[/I]
Ξανασκέφτηκε '' Κοίταξε να δεις που δουλεύει Το άτιμο! Τελικά τόσο διάβασμα στη Γεωμετρία
δεν πήγε χαμένο...''
[I]Ο άνθρωπος του δικού μου πεζού φοράει Αλεξίχρονο (επιστροφή στην παιδική αθωότητα
εκεί που τίποτα από τα γύρω υλικά αγαθά δεν έχει σημασία). Κατ' εμέ-και αυτή είναι η κεντρική
ιδέα του γραπτού- ο ευτυχισμένος άνθρωπος είναι εκείνος που γίνεται παιδί κι απαλάσσεται από τη σκλαβιά και το φόβο του κόσμου που έφτιαξε. Επειδή όμως δεν έχει φτάσει ακόμη
στο σημείο αυτό (το ψάχνει όμως καθημερινά μέσα από τον έρωτα/την ποίηση/τη δημιουργία)
θέλει να βεβαιωθεί ότι ακόμη δεν αλλοτριώθηκε πλήρως, ένα ένστικτο επιβίωσης της Ψυχής πείτε το...[/I]
Κοίταξε εμπρός του την Πυραμίδα του Φόβου
Όλο το πρώτο επίπεδο μια τεράστια είσοδος, η κορφή της χαμένη πάνω απ' τα σύννεφα...
[I]Όλος ο κόσμος μας δομημένος στο Φόβο... Φόβος της αποτυχίας/φτώχιας/ντροπής+...
φόβος της διαφορετικότητας απ' το Σύστημα. Τελικά φόβος του Θανάτου, συνδεδεμένος άρρηκτα
με τα παραπάνω, τον οποίο όμως δεν τον νιώθει ένα παιδί (άγνοια φόβου) όπως άλλωστε
όλες τις παραπάνω μορφές του φόβου. Τεράστια είσοδος γιατί είναι τόσο εύκολο να ενταχτείς
στο Σύστημα, είναι σαν να γεννήθηκες γι' αυτό...[/I]
Χτύπησε το στήθος του για να δει αν Tο φορούσε
Κίνηση περιττή, αφού δεν ένιωθε πλέον φόβο... μόνο μια απέραντη άγνοια...
[I]Ο άνθρωπος που ψάχνει (πρώτα μέσα του και μετά στο περιβάλλον του) να βρει
το ποιός είναι, όπως είπα και πριν, περνά σταδιακά μια διαδικασία αυτοπροσδιορισμού
και αυτοψυχανάλυσης, αποτέλεσμα του ότι νιώθει αταίριαστος με το γύρω κόσμο. Αργά η γρήγορα όμως, αρχίζει να νιώθει άγνοια φόβου, ελευθερία εσωτερική...[/I]
Μέσα θα τον κοιτάζουν πάλι εξονυχιστικά εκατομμύρια μάτια, χωρίς να Το δούν
θα φτάσει πάλι λίγο μακρύτερα
λίγο πιο κοντά στο κέντρο
λίγο πιο βαθιά μέσα του
σ' ένα κουμπί που περιμένει να πατηθεί...
[I]Κάθε μέρα ο άνθρωπος μας φτάνει όλο και πιο κοντά στην ολοκλήρωση μέσα από
το μηδενισμό όλων των φόβων, γεγονός που μπορεί να επιτευχθεί μόνο
με το Αλεξίχρονο, δηλαδή την επιστροφή στα αγνά, πηγαία άδολα συναισθήματα
ενός παιδιού... το κουμπί είναι το σημείο μηδέν όπου εύχομαι να φθάσει κάποτε
ο άνθρωπος
Η Πυραμίδα λοιπόν δεν μετακινείται / ο κόσμος δεν αλλάζει
μόνο διαλύεται εκ των έσω από... ανθρώπους με αγνά αισθήματα χωρίς φόβο
... από Παιδιά
[/I]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-12-2010 | |