Ποτάμι θυμωμένο

Δημιουργός: kostas71, Μπαρμπαγιάννης Κωνσταντίνος

Ποτέ δεν έφυγα....εδώ γύρω κρυβόμουν...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Όσα μου γκρέμισε ο χρόνος γίναν δρόμος μου
Και μες τα σπλάχνα μου βαθιά ζει ένα κτήνος
Ένα τσιγάρο που καπνίζω μες τον πόνο μου
Γίνεται πρώτα οδηγός κι έπειτα θρήνος
Σαν μια βροχή που στάζει δάκρυα στο τζάμι μου
Κι ύστερα γίνεται ποτάμι θυμωμένο
Ένας φονιάς εγωισμός ζει απ’ τα λάθη μου
Μέσα στο απέραντο του νου το θολωμένο…

Για ποια αγάπη μου μιλάς? Για ποια προσπάθεια?
Τίνος τα ψέματα τα χρόνια μας ραγίζουν?
Όλου του κόσμου η βρωμιά κι η αντιπάθεια
Την ομορφιά της κάθε μέρας ροκανίζουν
Κι είναι παράτολμο μαζί και κάπως ζόρικο
Να ζεις μ’ αυτό που στην ζωή σου δεν χωράει
Να 'σαι μισός κι απ’ το μισό να έχεις μπόλικο
Για να ξοδεύεις στον καιρό που σε γαμάει…

Τώρα μετράω του ονείρου τα συμπτώματα
Και τις αλήθειες μου τις κάνω αναπτήρες
Άρωμα, αίμα και φιλιά που ψάχνουν στόματα
Σαν ναυαγοί μέσα στου χάους τις πλημμύρες
Τώρα μου 'σπάσαν τα φτερά κι έτσι θα σέρνομαι
Σ’ ότι μπορεί μέσα στο ψέμα να με κλείσει
Ότι αγαπώ κι ότι βαθύτερα το σέβομαι
Είναι ικανό σε μια στιγμή να με γκρεμίσει…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-12-2010