Ανεμωδία

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ανεμωδία</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ανεμωδία</b><p>Δημιουργός: Σταυρακης_F-16ακιας, <i>Καπεταν-Βοριάς Αετομερίτης</i><p><i> Για όσους πιστεύουν πως ο ουρανός δεν έχει αξία....πως τα αεροπλάνα είναι καθαρά παλιοσίδερα που μόνο στοιχίζουν ζωές.....</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Ποτέ δεν σας σκεφτόμαστε όσο πετάμε.....δεν θα μπορούσαμε να πετάμε αν σας σκεφτόμασταν.....δεν θυμόμαστε τίποτα από την γη....όταν όμως ξέρεις οτι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα....γέρνεις στην άκρη το κεφάλι....δακρύζεις για τελευταία φορά....τελευταία σου βλάβη...τελευταία φορά που τη σκέφτεσαι....τελευταία φορά που πετάς....τελευταία φορά που βλέπεις την εικόνα του γιού σου ή της κόρης σου να περνάει μπρος στα μάτια σου...τελευταία ανάσα....τελευταία επιθυμία..."θεέ μου...έχε την καλά...θεέ μου εμένα με θέλησες κοντά σου....εκείνη έχε την καλά...να μεγαλώσει τον μικρό χωρίς προβλήματα...θεέ μου...αντίο.." κλείνεις τα μάτια...μετά κρύο...υγρασία....η θάλασσα σε φιλά...και όλοι σε ξεχνούν για μια στιγμή...και μετά δύτες....τραβούν το πτώμα σου....είσαι χαμογελαστός....όπως όταν της είπες για πρώτη φορά σ'αγαπώ......και μετά....ενα τριανντάφυλλο...ένα παιδάκι σε ένα μνήμα ψάχνει να σε βρει...."που πήγε ο μπαμπάς μαμά?"...σιωπή...ένα καντιλάκι επιπλέει σε εκείνη την θαλάσσια έκταση...ένα στεφάνι που γράφει επάνω "Ευχαριστούμε..."....τα κρύα κροκοδειλίσια δάκρυα των πολιτικών....η δυστυχία στα μάτια των συναδέλφων μοιάζει ατέλειωτη...."γιατί ρε φιλαράκι; γιατί;"...κι ύστερα παίζουν την κασέτα που ανέσυραν μαζί με το αεροπλάνο σου...."Φτωχέ πατέρα ήσουν σοφός τελικά"....Τα τελευταία σου λόγια.....ο κολλητός σου καταρρέει....δεν αντέχει άλλο....ένα παιδί κλαίει στον ύπνο του....κι εσύ το κοιτάς απο ψηλά και του γελάς...."εδώ είμαι μικρέ"....<br />
<br />
Επειδή όμως όλα αυτά εσάς σας ταράζουν...<br />
<br />
Πόσες φορές μου δώσανε μια εντολή "Να φύγω"<br />
αιώνια επιθυμία μου πίσω να μην γυρίσω<br />
σε μια γωνιά δακρύζοντας τα μάτια μου ανοίγω<br />
όλα τα βάφω κόκκινα κι άλλες φορές μαυρίζω.....<br />
<br />
Δρόμοι διπλοί παράλληλλοι σφιχτά με αγκαλιάζουν...<br />
και άλλωτε με σπρώχνουνε με διώχνουν με μανία.<br />
Οι κόσμοι ανακατεύονται τα πάνω κάτω αλλάζουν<br />
κι είναι νηστεία ευλαβική και θεία κοινωνία.<br />
<br />
Βουτάω στο πεδίο κοφτά, νιώθω ελαφρύς στο στόχο ευθύς<br />
τα σωθικά μου μανιωδώς διέξοδο γυρεύουν...<br />
"Pickle!" φωνάζω, "Απεμπλοκή" και γίνομαι βαρύς<br />
κι ύστερα σκέψεις κι αριθμοί ξανά με κυριεύουν.<br />
<br />
Μα αν με δείτε τώρα δα θα πείτε πως γελάω!<br />
κι ότι τα μάτια μου σ'ένα σημείο παράξενα έχουν μείνει<br />
είναι ο γιός μου που φάνταζομαι ξανά πως του μιλάω<br />
γιατί μονάχα αυτός στη γη με χαμόγελο με ντύνει...<br />
<br />
Τέλος.....<br />
Ίσως παράνοια περισσή κι ιδρώτα να μυρίζω<br />
κι εσείς να μου φωνάζετε πως έτσι θα πεθάνω...<br />
Αλλά μου φτάνει που ελεύθερος τους ουρανούς γυρίζω<br />
και τη μικρότητα του κόσμου σας κοιτάω από'κει πάνω....<br />
<br />
Βόλος<br />
Δεκέμβριος 2010<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-12-2010</td><td valign=top></td></table><br />