Του κελιου το παραθυρι

Δημιουργός: merlin17254, Γιωργος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Του κελιου το παραθυρι.

Ενα κομματι ουρανου, ενα παραθυρακι,
με κανει κι ονειρευομαι, σαν ναμουνα παιδακι
και με κραταει ζωντανο εδω και τοσα χρονια.
Ημουνα τοτε νεαρος και τωρα εχω εγγονια.

Ενας φεγγιτης στρογγυλος, μικρος σαν φινιστρινι,
ειναι ο φαρος και το φως, μιας ζωης που φθινει.
Ειναι το βλεμμα του θεου, το ματι του διαβολου.
Κολαση και Παραδεισος αυτου του κοσμου ολου.

Μια μικρη δεσμη φωτεινη, ακτινων τον περναει
κι ολα οσα χρειαζομαι να ζησω, κουβαλαει.
Ποτε φουσκωνει με χαρα, το αμοιρο μυαλο μου
και ποτε βλεπω καθαρα, το μαυρο ριζικο μου.

Τα ματια μου τα στηλωσα, ξανα στο παραθυρι
και μνημες μουρχονται ξανα . Το κρυο, το λιοπυρι,
η αισθηση της χειμωνιας, της ανοιξης, του θερους.
Εικονες ανεξιτηλες, καθε ωραιου μερους,

που εζησα στα νιατα μου, μ αγαπη κι ευτυχια.
Δεν με πτοουσε τιποτα, καμια κακοτυχια.
Ο Κοσμος ηταν ομορφος και ητανε δικος μου.
Μα ολα χαθηκαν μια στιγμη και φταιει ο εαυτος μου.

Σ ενα κελι μοναχικο, χωρεσα την ζωη μου.
Χρονια πολλα περασανε. Ισοβια η ποινη μου.
Μονο μια τρυπα εκει ψηλα, το συμπαν μου ολο κλεινει.
Το τελος μου καθυστερει και παρατασεις δινει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-01-2011