Πεπρωμένο διάλεξα

Δημιουργός: Μπούρδας, Σώκρατες Τσελε ~ ΣΑΤ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]
Αστέρια μας πλησιάζανε πολλά
και τα αποκλείσαμε στο χρόνο.
Μόνο εμείς καλή μου τα θυμόμασταν.
Φοβόμασταν...
... και ο ουρανός ακόμα να λάμψει δεν μπορεί...

Τόσο που φτάσαμε κοντά του.
Τι αστέρια να σου δώσω;

Πώς σε αυτόν τον κόσμο καλή μου να αφεθούμε;
Να βρεθούμε πώς ... δυνάμεις αντίρροπες;
Τόσες ορμές ... Τόσες στιγμές ...
Άτυχος θνητός κι εγώ μέσα στους ανθρώπους.
Τι παραπάνω να διεκδικήσουμε;

Ότι κερδήθηκε ... ξεχρεώθηκε.
Παραδόθηκε σε χέρια ξένα.

Πώς λοιπόν να καρτερώ κάτι περισσότερο;
Σε χειρότερο μέλλον με ξυπνάς...
Ξεχνάς προσπάθειες φυγόπονες
σε νύχτες ζοφερές που τα αστέρια πετούσαν
μας κοιτούσαν και ... αλλάζαν ουρανούς...

Πώς ζητάς διάττοντες αστέρες;
Φοβέρες ... στα λόγια σου κρυφά...

Ο ουρανός γαλάζιος έμεινε ... δίχως χρώμα.
Σαν σε κώμα ... άυλος και όμως ορατός.
Φανερός, στα μάτια σου καλή μου.
Στο σκοτάδι δεν είχε ούτε λάμψη μικρή.
Ψυχή κατάντησε ανθρώπινη...

Πάνω από το κουφάρι μου τριγυρνούσε.
Φθονούσε θάλασσες και βουνά.

Και εμείς τους αφελείς παριστάναμε.
Φτάναμε στης μοναξιάς το έρεβος.
Με μένος ο Ήλιος μάς χτυπούσε.
Ζητούσε να ταξιδεύουμε μαζί.
Κι εσύ καλή μου... ασυντρόφευτη κατάρα.


07/01/11[/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-01-2011