Χρονικό

Δημιουργός: Ηλίας Πολίτης

Η ζωή μέσα απ' τις λέξεις και τα ταξίδια της ψυχής,μέσα από τις ενστάσεις του μυαλού και το φευγιό του χρόνου.Ανακαλύπτοντας το παιδί που έμεινε για πάντα εκεί, να γεύεται ακόμη την ζάχαρη της εκδρομής...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B][I][I]Κάποτε, ήμουν θαρρώ παιδί ακόμα
Που ένιωθα την αξία της στιγμής
να κατακλύζει όλο μου το κορμί,
σαν βαθιά θρησκευτική κατάνυξη,
περίμενα να έρθει αυτή η ευλογημένη Κυριακή
που λέγανε και οι συγγενείς μου
που θα μαζευόμαστε όλο το συγγενολόι
με τα τάπερς και τα καφτεδάκια
έτοιμα και φρέσκο ψημένα από βραδύς,
για εκείνη την εκδρομή,
που έμοιαζε τότε σαν ένα ταξίδι στο κέντρο του κόσμου, [/I][/B]

ήμουν τότε βασιλιάς
αν και κάκιστος κολυμβητής
και μου έφτανε μόνο
μια μάσκα θαλάσσης, μια μπάλα
και μια παρέα για να ζήσω..

Να πλατσουρίσω με τις ώρες
με τα καινούργια μου βατραχοπέδιλα
και να περιμένω,
ότι κατά την διάρκεια της ημέρας,
θα περάσει
κι εκείνος ο μελαψός κύριος με τον σιροπιαστό του λουκουμά
και οργώνοντας την άμμο
με το τρίτροχό του
κάνοντας μια στάση στην παρέα μας
να μας επιβραβεύσει για τα κιλά ιδρώτα που είχαμε χύσει ,
[B][I]25 δραχμές έκανε εκείνος ο λουκουμάς με την μπόλικη ζάχαρη,
ακόμα τον γεύομαι,
που τον πλήρωνε πάντα ο Πατέρας μου, που αν και σκληρός
είχε πάντα τέτοιες ευαισθησίες…[/I][/B]

Ήταν η Κυριακή της γιορτής,
μιας άλλης εποχής
που φαίνεται ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτί..

[B][I]Εκεί κάπου στα 1982[/I][/B] ...

Φυσούσε αέρας αλλαγής έλεγαν όλοι τότε,
εγώ δεν καταλάβαινα τι ήτανε αυτό, αλλά ούτε και με ένοιαζε,
εγώ είχα βάλει στο μάτι το καινούργιο επιτραπέζιο,
κι εκείνο το playmobil που ήταν ντυμένο ινδιάνος
και έπρεπε να δείξω καλή διαγωγή
για να τουμπάρω την μάνα μου
να μου το αγοράσει…

Η χειρότερή μου, ήτανε η μέρα που δεν είχα αντικείμενο
και μαζευόμασταν σε σπίτια συγγενικά ή φιλικά για να υπέρ φλυαρήσουν οι δικοί μου,
ή να παίξουν την καθιερωμένη ξερή στο σπίτι του Κυρ Νίκου ,
(καλή του ώρα εκεί που είναι)

Και οι φωνές τους ν' ακούγονταν
σε όλη τη γειτονιά από τις κόντρες τους
κι εκεί ανάμεσα σε ούζα και μεζεκλίκια να φιλοσοφήσουν,
για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα.

"Ε !! ρε δεν με κάνανε εμένα μια μέρα πρωθυπουργό;"'

Ήτανε η εποχή
που όλοι ήθελαν να κάνουν τα παιδιά τους πολιτικούς,
ή δημοσίους υπαλλήλους,

Εγώ όμως ντούρος,
το σχέδιό μου ήταν κάθε μέρα κι άλλο.
Αυτή τη φορά, πως θα καταφέρω να πάρω εκείνο το πενηντάρικο
να πάω να αγοράσω τα φακελάκια της panini, με τους αγαπημένους μου ποδοσφαιριστές
για το μουντιάλ της Ισπανίας…

Εποχή άκρατου Σοσιαλισμού τότε και ψυχρού πολέμου ,
πάλι δεν ήξερα τι σήμαιναν όλα αυτά αλλά εγώ ήξερα ότι ήμουν,
με τη Σοβιετική Ένωση ..

Ένα πρωί, ο αδερφός μου ο μεγάλος
με πήρε μια βόλτα,
όχι πολύ μακριά από την γειτονιά μου
για να πάμε να γραφτώ λέει
σε μια οργάνωση,
πρωτοπόροι νομίζω λεγόντουσαν
και είχαν ένα περίεργο σύμβολο κάτι σαν δρεπάνι με σφυρί έμοιαζε..

[U][B][I]Ανατολή 1983[/I][/B]…[/U]

H παλιά μου γειτονιά, ήταν ένα χωριό μέσα στο κέντρο της Αθήνας,
λίγο που την θυμάμαι,
πριν έρθει η εξέλιξη ,
ο πολιτισμός ,
μ' εκείνο τον καλό άνθρωπο που μας έφτιαξε τους δρόμους,
τον αξιότιμο κύριο Δήμαρχο ..
(Δημήτρης Μπέης / Δήμαρχος Αθηναίων )

Από ψηλά έβλεπες,
αν είχε καλό καιρό
μέχρι κάτω τα καράβια στο Πέραμα
(τώρα δεν βλέπεις ούτε στα 10 μέτρα)
περιοχή Τουρκοβουνίων,
μη με ρωτήσετε γιατί τα λέγανε έτσι ,
πάντως κανένας Τούρκος δεν έπεσε στην αντίληψη μου όσο έζησα εκεί
και σας πληροφορώ ότι δεν ήταν και λίγα (28)

Η παλιά μου γειτονιά λοιπόν,
ήταν μια παλιά προσφυγική ιστορία. (εκεί που είναι σήμερα η περιοχή του Πολυγώνου)
γεμάτη μονοκατοικίες.
Εκεί έκανα τα πρώτα μου βήματα,
ισορροπώντας πάνω σε κάτι μεγάλες πέτρες,
βγαλμένες από τα κατάβαθα της γης,

γυαλισμένες από το φώς του ήλιου…
Εκεί κλώτσησα πρώτη φορά μπάλα,
μαζί με το τσούρμο της παρέας,

εκεί ο πατέρας μου
σαν άλλος Μπούκοβι
(Ούγγρος προπονητής του Ολυμπιακού στις αρχές του '60)

μας μοίραζε εμφανίσεις από κάτι ανεξάρτητες ομάδες που προπονούσε
και από το μπαλκόνι
του σπιτιού μας
έδινε σαν άλλος Καίσαρας
εντολές, χωρίς διαφωνίες εκτελέσιμες ..

Το πατρικό μου σπίτι,
στην ουσία μητρικό
αφού του πατέρα μου το σπίτι είναι στην Λήμνο,
ήταν μια παλιά μονοκατοικία δύο δωματίων,
που εκεί μεγάλωσαν τέσσερα αδέρφια
από μεροκαματιάρηδες γονείς που μπήκαν από μικροί στα βάσανα..

Εγώ ήμουνα ο τέταρτος και μάλλον ο πιο τυχερός ,
ο επαναστάτης της οικογένειας ,
ο ατίθασος και μάλλον ο πιο χαϊδεμένος και ο πιο δύσκολος από όλους..

[B][I]Η ιστορία λέει
ότι ήμουνα το πείσμα μιας έκτρωσης
που δεν έγινε ποτέ
και μιας υιοθέτησης που έμεινε στη μέση.
Παρ' όλα τα παρακάλια
του γιατρού της μητέρας μου,
να με πάρει για δικό του..[/I][/B]

Η γειτονιά ,ήταν στην ουσία μια μεγάλη μακρόστενη αυλή,
διακόσια μέτρα δρόμος,
που μέσα της ξεδιπλώνονταν
και μια άλλη ιστορία
που χάνονταν στις αρχές του 1900
και στοίχειωνε τις καρδιές όλων ..

[B][I]Εδώ ήτανε οι δοσίλογοι ,
εδώ και οι γερολαδάδες, εδώ οι στιγματισμένοι αριστεροί
Εδώ και οι ακροδεξιοί ρουφιάνοι …
¨όσα λιγότερα λες αγόρι μου τόσο καλύτερα για σένα'' άκουγες….[/I][/B]

"Κάτσε καλά γιατί θα φωνάξω τον θείο μου τον αστυνομικό ο άλλος….

"Φύγετε από δω παλιόπαιδα
μου σπάσατε την λεμονιά με την μπάλα σας
να πάτε να παίξετε μπροστά στην αυλή σας" ,
είναι ακόμα οι φωνές που αντηχούν στ' αυτιά μου…

[U][B][I]Άνοιξη 1984[/I][/B][/U]

-[B][I]Μαμά ξύπνα ήρθαν οι μπουλντόζες φτιάχνουν το δρόμο… [/I][/B]

"[B][I]όχι παιδί μου οι καμπάνες της εκκλησιάς είναι,
τραγουδούν την Ανάσταση, Πάσχα έχουμε
και Ειρήνη, σε αυτή την άκρη της γης..[/I][/B]

"Άνοιξη είναι η ζωή καρδιά μου
δεν είναι αυτό το λουλούδι που μυρίζεις."

Απάντησε δυνατά η μνήμη μου...

Συνεχίζεται Κάποτε ....[/I]

[U][B][I]www.eliaspolitis.gr[/I][/B][/U]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-09-2005