παράκληση

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

άγγιξε τον ώμο μου
να επωμιστώ το βάρος της αφής σου
εκείνης της αφής που άφηνα να μου διαβάζει τη σάρκα
τότε, προτού επιστρέψει στον πηλό
απ’ όπου προήλθε χωρίς να ερωτηθεί,
μα και χωρίς να ξέρει
πως κάποτε θα πάψει να μεγαλώνει απλά
και θα γερνάει αβάσταχτα υπό του χρόνου το άχθος…

πιάσε το χέρι μου
να χειριστώ τη μοναξιά μου
εκείνη τη μοναξιά που επεδίωκα τότε
όταν, όποτε ήθελα της ξέφευγα
με την αλαζονεία της γαζέλας της νεαρής
απέναντι στο γέρικο λιοντάρι
που ξέρει πως κρύβει μέσα στις οπλές τα όπλα της
ενάντια στην καταβρόχθιση…

δώσε μου το φιλί σου
για να φιλιώσω με το μέλλον μου
το μέλλον εκείνο που με ακρίβεια το σχεδίασα άπειρες φορές
κι άπειρες πάλι το διέψευσα καίγοντας σ’ ανοιχτή φωτιά
τα προσχεδιασμένα
δίχως μήτε μ’ ένα σταφύλι ή μ’ ένα σύκο να γλυκάνω την πυρά τους
κι ότι μας φεύγει άκλαυτο κι ακτέριστο ,
δεν επιστρέφει πίσω ούτε σαν μνήμη…

δώσε μου τη φωνή σου για να φονεύσω το άδικο
που ορίζει σε αφθονία να χω ό,τι ποτέ μου δεν λαχτάρισα
κι ό,τι λαχτάρισα πολύ, να μου το παίρνει ο αέρας
και να μακραίνει σαν το καράβι που αλαργεύει απ’ τη στεριά
και χάνεται στον κυρτωμένο δείλι …

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-01-2011