Ροβένα ή η επιστροφή του ασώτου

Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος

Λυπάμαι, αθέτησα την υπόσχεσή μου και ...επέστρεψα!!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Και να που μπαίνει,
απ'τη σχισμή το φως,
κι απο την πόρτα έρχεται,
λευκή καταιγίδα,
γεμάτη χρώματα,
μια γλυκειά μελωδία.

Παίζουν τα μάτια της,
τραγούδια λαμπερά,
κι είναι βαθύπνοη,
της αλμύρας η γλύκα,
ζωντάνια φέρνει,
στο σκοτεινό κελί μονομιάς,
κι είναι ηλιόλουστη,
το φως σαν παρασέρνει,
όπως το γέννησε,
του Ήλιου η θυγατέρα.

Χαρά σκορπάει,
στη φτωχή μιζέρια,
ενός γραφείου,
που η σφραγίδα του χτυπά,
σαν ν'ανατέλλει,
απο λήθαργο του χρόνου.

Σαν να ξυπνάει,
απο χειμέρια καταστολή,
βυθίζει στα όνειρα,
τον έρμο, στα ταμεία,
και τον υπάλληλο βγάζει,
απ'τη φτωχή ζωή.

Μοιάζουν με κύματα, ξανθά,
που λαμπιρίζουν,
τα γκριζοπράσινα, τα μάτια,
που θωρούν,
σαν με κοιτούν,
αυτή η ματιά, φλόγες καρφώνει,
κι ενώ τα χείλη μου,
στ'όνομά της αντηχούν,
Ροβένα φωνάζει,
της καρδιάς το μαιστράλι,
κι άνεμος χύνεται, βροχή,
στα λαμπερά μαλλιά,
σηκώνει αγέρα,
αυτό το πλάσμα, σαν κοιτάζει,
τον τίμιο υπάλληλο,
με σκυφτά μάτια, σταυρωτά.

Σαν να φιλάει,
μια ψυχή που ξεψυχάει,
που μπρος στο θάνατο,
ζητάει μερτικό,
μια ευκαιρία τελευταία,
η αγάπη κρατάει,
να του χαρίσει, ένα κομμάτι,
της ζωής σκοπό.

Ροβένα φωνάζει,
κι η καρδιά, πως σπαράζει,
αν και τούτη η αυγή,
σαν με βρεί μοναχό,
κι όμως ξέρω,
πως ετούτος ο κόσμος,
πάντα διχάζει,
και φθονεί, και ζηλεύει,
και τα όνειρα αλλάζει.

Μα σαν λίγο πετύχω,
τη στιγμή που ποθώ,
με φιλιά να κεράσω,
κι αγκαλιά να την πιάσω,
το τραγούδι στα χείλη της,
σαν φεγγάρι θα πω.

Στον Ήλιο που γνώρισα,
και μ'αγάπη προχώρησα,
τώρα βρίσκω αποθέματα,
υπομονή να σκορπώ,
και μπορώ να χαρίσω,
χίλια άστρα πριν σβήσω,
αφού τώρα μεθάω,
και στο φως κολυμπάω,
μιας και είμαι μαζί της,
κι έχω ακόμα πολλές,
μα πολλές φωτινές,
ευτυχίας στιγμές,
...να γευτώ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-09-2005