O δρόμος σου όσο πάει ξεμακραίνει

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>O δρόμος σου όσο πάει ξεμακραίνει</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>O δρόμος σου όσο πάει ξεμακραίνει</b><p>Δημιουργός: Γιώργος_Κ, <i>Γιώργος Σ. Κόκκινος</i><p><i> "..πορεύσου ἔτσι τὸ λοιπὸν ...εἶσαι ἐλεύθερη στὴν ἀνιδιοτέλεια τοῦ ἐρωτεύσιμου ἐγώ σου.."</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[B][align=center]O δρόμος σου ὅσο πάει ξεμακραίνει ἀπ' τὰ μάτια μου<br />
<br />
~~~<br />
<br />
[I]Ὅλα μου εἶπες πὼς περνοῦν, θὰ γιάνουν μὲ τὸ χρόνο<br />
μὰ ἔτσι πέρασες κι ἐσὺ ἀπ’ τὴ ζωή μου καὶ προσπέρασες<br />
καὶ χάθηκες μές του μυαλοῦ τοὺς σκοτεινοὺς διαδρόμους<br />
σὰν καταχνιὰ καὶ σὰν βροχή, σὰ τὸ μπουρίνι πρὶν τὴν Ἄνοιξη<br />
καὶ σὰν τὸν ἥλιο ποὺ διαδέχεται ἁρμονικὰ τὴν καταιγίδα<br />
 <br />
ἀνέμελη ἤθελες νὰ τρέχεις, σὰν ἄτι μέσα στοὺς ἀγροὺς<br />
σὰν πεταλούδα νὰ πετᾶς ἐλεύθερη κι ὡραία<br />
κανέναν πιὰ δὲν ὑπολόγισες, παρὰ νὰ κάνεις τὸ φευγιό σου ἕναν κανόνα<br />
- “να συνεχίσεις νὰ χορεύεις…” -<br />
 <br />
καὶ θέλω ἀκόμα νὰ σοὺ πῶ, πὼς ἡ ἀνάμνηση δὲν ἔσβησε<br />
δὲν ἦταν μπόρα καλοκαιρινὴ μέσα στὴν ἄστατη ζωή μας<br />
οὔτε τὸ δάκρυ μίας στιγμῆς, ἕνα μικρὸ ποὺ χύνεται, δὲν ἦταν<br />
μὰ ὁ ἐγωισμὸς βαθὺς καὶ γόνιμος γιὰ νὰ στηρίξει χωρισμὸ<br />
 <br />
ἀνέμελη ζητοῦσες νὰ πορεύεσαι καὶ ἀνεξέλεγκτη<br />
ὅπως ἡ κίνηση τοῦ ἥλιού μας. Ok, παρ' τὸν ἀγκαλιά!<br />
ἄλλωστε “τέλειωσε ... ὅμως περνάει ἡ μπόρα, δὲν περνάει ψυχή μου;” ...*<br />
 <br />
ὁ οὐρανίσκος μου μία γεύση ἀλλιώτικη, πικρίας ἔχει πάρει<br />
τὸ πεπρωμένο μου νὰ περιμένω πρὶν τὸ σιρόπι σοκολάτας νὰ χυθεῖ<br />
ἢ τὸ γλυκὸ νὰ μοιραστεῖ ἢ κάπου ἀλλοῦ νὰ χαριστεῖ καὶ πάλι ἡ ἀγάπη<br />
 <br />
στὴν τελική, τὸ ἀπωθημένο μου ζητάει νὰ ἐκδικηθεῖ<br />
γιατί δικάστηκε ἀπ' τοῦ χοροῦ τὴ μάχη<br />
καὶ πάει μονάχο του καθὼς οἱ ἄλλοι περπατοῦν μονάχοι<br />
τὸ ἀπωθημένο μου ζητάει νὰ ἐκδικαστεῖ<br />
στὴ δίκη αὐτὴ μ’ ἔκανε θύμα τὸ γινάτι<br />
αὐτὴ ἡ ὑπόθεση, ἕνα κομμάτι ἀπ’ τὴ ζωὴ ποὺ δὲν ξεγράφει...<br />
  <br />
μονάχα μὴν τολμήσεις νὰ σταθεῖς στὴν πόρτα μου<br />
καὶ νὰ μὲ περιμένεις κλαίγοντας, σὰν ἄλλοτε<br />
ἂν μάθεις πὼς παντρεύομαι καὶ ζῶ εὐτυχισμένος μακριά σου<br />
 <br />
μονάχα μὴν ντραπεῖς νὰ ἀρκεστεῖς σὲ ἀναμνήσεις καὶ σκιὲς<br />
μὲ τὰ καλὰ κρυμμένα ἀρώματα τοῦ παρελθόντος στὸ κορμί σου<br />
γιατί μονάχα αὐτά σου ἔμειναν γιὰ νὰ ‘χεις φυλαχτὸ<br />
<br />
λίγο ἀργὰ δὲ τὸ θυμήθηκες ν’ ἀπαρνηθεῖς τὶς πράξεις μας<br />
καὶ τὸ φαρμάκι ποὺ ἔσταζε νὰ γίνει παρελθόν μας<br />
πῶς τὸ ζητάς, νὰ γίνει μέλι ἡ ἀγάπη, νὰ μονιάσουμε<br />
ἐσὺ δὲν πρόδωσες τις όμορφες στιγμές μας;<br />
 <br />
καὶ τὴν ἀγάπη έσπρωξες νὰ πάρει ἡ κατηφόρα!<br />
πορεύσου ἔτσι τὸ λοιπὸν<br />
...εἶσαι ἐλεύθερη, στὴν ἀνιδιοτέλεια τοῦ ἐρωτεύσιμου ἐγώ σου<br />
<br />
ὅταν ἡ ἀνάγκη σου θὰ φλέγεται ἀπὸ ἡδονὴ καὶ πόθο<br />
δὲ θὰ μπορεῖς νὰ ταξιδέψεις στὰ μέρη ποὺ ταξίδευες<br />
νὰ νιώθεις τὸ λυγμὸ τῆς θάλασσας, τὸ δάκρυ τῆς βροχῆς <br />
- μέσα στὴν ἀγκαλιά μου -<br />
τὴν τρικυμία τῆς πλάσης μὲς τὰ σπλάχνα μου<br />
δὲ θὰ τὴ νιώσεις ἄλλοτε μέσα στὴν πέτρινη καρδιά μου<br />
<br />
δύο μάτια ποὺ μέχρι τώρα ‘κλαίγαν πικραμένα<br />
γιατί δὲν ἄντεχαν τοῦ χωρισμοῦ τὸν πόνο, μήτε τῆς καρδιᾶς<br />
τὶς ἀναμνήσεις σὲ βαλίτσες φόρτωσαν καὶ πήρανε τὸ τρένο<br />
μπροστὰ στὴν ἀποβάθρα στήθηκαν νὰ φύγουν μίλια μακριὰ<br />
<br />
ἀσπρόμαυρες φωτογραφίες στὸ σταθμό του<br />
καὶ ὁ σταθμάρχης νὰ φωνάζει ἀκόμα τὴν πικρὴ ἐτυμηγορία<br />
ἐνῶ τοῦ ἔρχονται ἀναμνήσεις μίας ἀπύθμενης λατρείας<br />
χωρὶς τὸ ἄρωμα καὶ δίχως λόγια νὰ θυμίζουν ἀγκαλιὰ<br />
<br />
νὰ μὴ σκεφτεῖς πὼς μὲ τσακίζει ὁ χωρισμὸς<br />
ὅλα σὲ τούτη τὴ ζωὴ ἔχουν ἀρχὴ κι ἔτσι πεθαίνουν<br />
σὲ νέους ὁρίζοντες τὰ πάντα ταξιδεύουν<br />
καινούργια ἔρχονται τὴν Ἄνοιξη πουλιὰ<br />
<br />
ἔτσι τὸν ἔρωτα θὰ τραγουδῶ σὲ κάποιαν ἄλλη ἀγκαλιὰ<br />
καινούργια ἀγάπη θὰ φωλιάζει στὴν ψυχή μου<br />
λοιπὸν ἀνοίγω τὰ φτερὰ κι ὅλα μὲ μία μολυβιά, τὰ ‘χω ζωή μου<br />
<br />
κι ἐσὺ σὲ μία ὑπόγεια ἀποβάθρα ἑνὸς σταθμοῦ<br />
θ’ ἀκοῦς συρμοὺς νὰ τραγουδᾶνε τὰ γραπτά μου<br />
θὰ τὸ σκεφτεῖς καὶ θ’ ἀπαιτεῖς νὰ ‘ρθω στὰ μάτια σου μπροστὰ<br />
μὰ θὰ ‘χεῖ μίλια χωρισμοῦ ὁ ἔρωτάς μου<br />
<br />
πορεύσου ἔτσι τὸ λοιπὸν<br />
...εἶσαι ἐλεύθερη, στὶς παγωμένες πίστες σου ποὺ ἔμαθες νὰ πατινάρεις<br />
ἄλλωστε “τέλειωσε ... ὅμως περνάει ἡ μπόρα, δὲν περνάει ψυχή μου;” ...*<br />
<br />
ὅλα μου εἶπες πὼς περνοῦν, θὰ γιάνουν μὲ τὸ χρόνο<br />
μὰ ἔτσι πέρασες κι ἐσὺ ἀπ’ τὴ ζωή μου καὶ προσπέρασες<br />
καὶ χάθηκες μές του μυαλοῦ τοὺς σκοτεινοὺς διαδρόμους<br />
σὰν καταχνιὰ καὶ σὰν βροχή, σὰ τὸ μπουρίνι πρὶν τὴν Ἄνοιξη<br />
καὶ σὰν τὸν ἥλιο ποὺ διαδέχεται ἁρμονικὰ τὴν καταιγίδα<br />
<br />
μέσα σὲ ἄλλη ἀγκαλιὰ θὰ βρῶ ἀπάγκιο ν’ ἀκουμπήσω<br />
παρηγοριὰ μπορῶ νὰ βρῶ εὐκόλως κι ἅμα τὸ θελήσω<br />
κι ὅταν μονάχη σου θὰ κλαῖς, “κοίτα τί ἔκανα” θὰ λὲς<br />
μὰ τὸ ποτάμι τοῦ καημοῦ δὲ θὰ γυρίζει πίσω<br />
<br />
ἔτσι τὸν ἔρωτα θὰ τραγουδῶ σὲ κάποιαν ἄλλη ἀγκαλιὰ<br />
καινούργια ἀγάπη θὰ φωλιάζει στὴν ψυχή μου<br />
λοιπὸν ἀνοίγω τὰ φτερὰ κι ὅλα μὲ μία μολυβιά, τὰ ‘χω ζωή μου..[/I]<br />
<br />
~~~<br />
<br />
(Μαζευτήκανε όμορφα κορίτσια στο προφίλ μου, στήσαμε ένα πηγαδάκι και δημιουργήσαμε ο καθένας με το δικό του λιθαράκι αυτό το ποίημα... Ευχόμαστε να σας αρέσει ...βγαλμένο απ’ τη ζωή! Άλλωστε ήρθε η Άνοιξη και η γύρη των πεύκων από παντού ξεχύνεται, και οι πρώτες κάμπιες αρχίζουν δειλά-δειλά να ξεπετάγονται απ’ τις φωλιές τους... να είστε προσεχτικοί όσοι υποφέρετε από ...αλλεργίες....!)<br />
<br />
Για το ποίημα αυτό συνεργάστηκαν οι φίλοι:<br />
<br />
Spyridoula-Yrw Gioldasi<br />
Γιώργος_Κ<br />
Άρτεμις Δμ<br />
Ntina Papamatheou<br />
Omixli Sti Limni<br />
Kallia<br />
ΣΟΦΙΑ ΜΠΟΥΓΙΟΥΚΑ[/align][/B]<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-01-2011</td><td valign=top></td></table><br />