Εξυγίανση ψυχής

Δημιουργός: artemis dimitriou, Μαριλένα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ανεβαίνω κατάκοπη το δύσβατο μονοπάτι.
Κουβαλάω το πτώμα της ψυχής μου,
θρηνώντας τριάντα χρόνια ζωής χαμένα.
Χρόνια αφημένα
στο πουθενά και στο τίποτα.
Εγκλωβισμένα στο «μη» και στο «πρέπει»
Όχι, δέν παραπονιέμαι,
η ζωή δεν μου στέρησε την ύλη,
τη γαλήνη μου στέρησε.
Τον πόνο,
μου τον έδινε απλόχερα
κι εγώ την ευχαριστούσα πάντα,
και πάντα αυτό θα κάνω,
γιατί πιά δεν έχω ψυχή.
Την εξαϋλωσε ο πόνος,
τη διαμέλισε η ύλη,
την παρέσυρε η αγάπη,
στα επικίνδυνα κρεσέντο της
και την έπνιξε σε βαθιά νερά.
Το σώμα έγινε χώμα
και το «είναι» στάχτη.
Γερνάμε στο περιθώριο
αλλοτριωμένοι και μόνοι,
κι ο δρόμος τελειώνει κάπου.
Τα φώτα της ράμπας σβήνουν,
η αυλαία πέφτει
ήταν μεγάλη η ανηφόρα
στην «Ιθάκη» δεν φθάσαμε ποτέ.
Το πλοίο τσακιστηκε, το νήμα κόπηκε
κι εμείς απλά πεθάναμε.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-01-2011