Ο μονόλογος της μελαγχολίας

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είναι στιγμές που τρέχω να κρυφτώ
στην αγκαλιά μιας μαραμένης μαργαρίτας.
Μια ματαιότητα στην τόση πεθυμιά μου
να αφήσω -αν είναι- μυροβόλο ένα δάκρυ
σε αυτό το απεκδυόμενο ραντεβού των πετάλων .
Να σου μιλήσω γι ‘ αγάπη που ανασταίνει
και να σου πω για το άρωμα του πεθαμένου λουλουδιού
που απόμεινε κλεισμένο στο μπουκάλι μιας ανάσας.
Πόσο κρατάει ένας περίπατος στα δάση μας;
Προσπάθησα την άμμο απ’ την κλεψύδρα
να την κάνω κήπο,
να φυτέψω την καρδιά του χρόνου εκεί που πάτησες.
Τικ-τακ
τικ-τακ
κάτι παλμοί εκδικητές που μετράνε ακόμα τον έρωτα
κοντοστάθηκαν βαθιά μες σ’ ένα βλέμμα.
Και η μαργαρίτα στην παλάμη μιας ανάμνησης
απόκτησε χέρια να μαδήσει τις στιγμές της.
Αυτή μου ανήκει, αυτή δε μου ανήκει
εκείνη τη θέλησα, εκείνη την άφησα.
Πάντα σε χρόνο παρελθοντικό μιλά η αλήθεια.
Σαν ιστορία παρηγορητική με τέλος καλό κι όλα καλά
στα αυτιά ανθρώπων που κοιμούνται με τον πόνο.
Θα σου μιλήσω απόψε με μια ανίκητη φωνή στον παρατατικό
ή καλύτερα στο μέλλοντα που εξακολουθεί να ενέχει τη χροιά μου.
Γιατί σ’ αγαπούσα μα πιότερο θα σ’ αγαπώ
όπως μια άγρια θάλασσα το κύμα που την τρέχει
ή όπως ένα άτακτο παιδί την τιμωρία μιας μητρικής αγκαλιάς.
Ξημερωθήκαμε πάλι, θα σου κλείσω τα μάτια φιλώντας τα.
Σου υπόσχομαι: αύριο θα είναι μια άλλη μέρα
με την ίδια καινούργια μελαγχολία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-01-2011