εγκατάλειψη

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

είναι στιγμές που με τη νύχτα γίνομαι ένα
με το σκοτάδι που είναι γύρω μου κι εντός μου
που πάνω απ’ όλους με τρομάζει ο εαυτός μου
και σκιάζομαι απ’ τους ίσκιους πιότερο… εμένα

μου κάνει νεύμα ο ουρανός με τα’ αστεράκια
μου γνέφει η θάλασσα να την ακολουθήσω
μου λέει ο αέρας: έλα, εγώ θα σε φυσήξω
μα εγώ ήμουν άτολμος από τα γεννοφάσκια

και μένω εδώ, πάντα στο εδώ, τι περιμένω;
πυξίδες χάρτες όλα τα χω χαρισμένα
τα αισθήματά μου στη φορμόλη βυθισμένα
κι ένα μυαλό που σκέφτεται σαν να ναι ξένο

μου δίνει σήμα η αυγή που ξημερώνει
τα’ ολόπρωτό της φως στ’ αυτιά μου ψυθιρίζει
«το σώμα σου βαριά εγκατάλειψη μυρίζει
σαν σπίτι δίχως παραθύρια και μπαλκόνι

κι είναι η μοίρα λένε όσων μένουν μόνοι
ξένοι να είναι μες στον ίδιο τον εαυτό τους
να νιώθουν πριν καλά – καλά το θάνατο τους
ταριχευμένοι μέσα σε λινό σεντόνι»

σαν νεοσσός που ασφυκτιά κάτω απ’ το τσόφλι
σαν σώμα ξέπνοο απ’ το νερό παρασυρμένο
θέλω ένα άνθρωπο να ρθει , άνθρωπο ξένο
αρκεί να δρασκελίσει κάποιος το κατώφλι

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-01-2011