Στιγμές που μελαγχόλησα

Δημιουργός: Ιφιγένεια

Δεν υπάρχει καλύτερος ακροατής από τη θάλασσα...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

-Θάλασσα μελαγχόλησα, μ΄ακούς που σου μιλάω;Χάνομαι στο γαλάζιο σου να νιώσεις πως πονάω.
Ν΄απλώσεις θέλω κύματα γύρω απ'τον λαιμό μου, άμμο να κάνεις την ψυχή να διώξεις τον καημό μου...
Δε σ'άκουσα μιλάς σιγά, μου ξαναλες τι είπες;

-Λέω πως η ζωή είναι γλυκιά.Τι πρόλαβες και είδες;

-Τι πρόλαβα;ʼκου, λοιπόν...
Είδα τον έρωτα γυμνό να μου χαμογελάει και την αγάπη μου γι'αυτόν χορευτικά να περπατάει.

-Μα δεν το βλέπω το κακό.Μια τέτοια ευτυχία όλοι θα τη ζηλεύανε.
Τι όμορφη ιστορία!

-ʼκου με, δε σου τέλειωσα έχει και παρακάτω.Φύσηξε αέρας δυνατός τον πήρε μακριά μου,
πικρός ο πόνος στην καρδιά, καυτά τα δάκριά μου.
Μάτια που αγαπηθήκανε χωρίσανε και πάλι κι έμεινα εδώ να καρτερώ μες της ζωής τη ζάλη.
Τις νύχτες ένα όνειρο μόνη παρηγοριά μου.Είμαστε,λέει, στον ουρανό-στη γη σου,Παναγιά μου.
Σε θάλασσα από σύννεφα,σε κύματα από άστρα,κρυφτό αγάπης παίζουμε στου ουρανού τα κάστρα.
Ο ήλιος παίζει μουσική, άγγελοι τραγουδάνε και τα καυτά μας τα φιλιά τον έρωτα ζητάνε.

Ξέρεις τι λέω θάλασσα; Λέω να περιμένω.Θα'ρθει ξανά μου το'χε πει, φιλί του θα προσμένω.
Μόνο ένα κύμα δώσε μου τα δάκρυα να ξεπλύνω, γίνε μου η παρηγοριά τον πόνο να απαλύνω.
Θέλω να ζήσω το όνειρο στης γης αυτής το χώμα.
Να'χω τα μάτια ανοιχτά κι εκείνου τ'άγιο στόμα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-09-2005