Θάνατος και Αθανασία

Δημιουργός: Μετέωρος Άγγελος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Με ξύπνησαν οι προσμονές της σαρκοφάγος γνώσης
οι διψασμένες μου πηγές που δεν χορταίνουν μνήμες
οι δρόμοι οι νεόχτιστοι που σπαν τις παραδόσεις
κι οι πιο μεγάλοι ποιητές που γνώρισα από φήμες

Γεννήθηκα στο στείρο φως μιας θαμπωμένης λάμπας
μεγάλωσα στο λυκοφώς των κρύων πρωινών
παρθένο γάλα στράγγιξα της φλογογένας μάνας
σπαρμένη γνώση τρύγησα των γόνιμων καιρών

Βουβούς δρόμους περπάτησα σπαρμένους με αγκάθια
παθιάστηκα απ' τις ηδονές των γέρων εραστών
πόρνες θλιμμένες γέμισαν της μνήμης τα δωμάτια
μες το μυαλό κολύμπησα των παρανοϊκών

Ήμουν ναός της μοναξιάς στη φυλακή του πλήθους
χαμένο αστραπόβροντο σε ήπιους καιρούς
ξεπήδησα από παλιούς, φυλακισμένους μύθους
σαν μια κατάρα αδέσποτη σταλμένη απ' τους νεκρούς

Ακόρεστα πλανήθηκα σ' αμόλευτους αιθέρες
συνάντησα στα σύννεφα διωγμένα ξωτικά
τις πατρικές αρνήθηκα ηλιοκαμένες μέρες
το δρόμο μου σχεδίασα ίσια προς το βορρά

Μέσα στο ψύχος γνώρισα του πνεύματος τη φλόγα
πόσο πολύ με μέθυσαν τα λόγια της σιωπής!
ένιωσα ν' ανασταίνομαι από βαθιά κατώγεια
μίλια μακριά από τ' έρεβος μιας χώρας φωτεινής

Μ' αλίμονο, ποτέ δεν συμβιβάστηκα με ψίχουλα ζωής
«η αιωνιότητα μικρή δεν σβήνει την ορμή μου»
πεποίθηση η γέννηση χαλκέντερης κραυγής
που να ουρλιάζει αγέραστη μακριά απ' το κορμί μου

Μια μαύρη νύχτα φύτεψα μια σφαίρα στη θαλάμη
και το πιστόλι έστρεψα ίσια στο δαίμονα μου
αυτοστιγμεί το άδειασα πατώντας την σκανδάλη
ώσπου αργά διαπίστωσα πως ήταν η καρδιά μου

Μετέωρος ʼγγελος

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-09-2005