Ένα μοναχικό απόγευμα

Δημιουργός: artemis dimitriou, Μαριλένα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τούτο το λυπημένο απόγευμα,
στην ταβερνούλα πλάι στο θαλασσοδαρμένο εκκλησάκι
του Αι Νικόλα,
κοιτώ τον ουρανό απ’ τη μεγάλη τζαμαρία.
Τι μελαγχολικά όμορφη που είναι η εικόνα του Θεού!
Η βροχή ακούγεται δυνατά
και τα φύλλα των δέντρων δακρύζουν
απ’ τις σταγόνες της
και τα δάκρυα τους προετοιμάζουν τη γη
για την Άνοιξη.
Απ’ την άλλη πλευρά μια σκουριασμένη γέφυρα,
μαρτυρά τα χρόνια της σε μια εποχή
που η δόξα αποκοιμήθηκε στα ξεχασμένα
μονοπάτια του σήμερα.
Ένα μικρό κανατάκι κόκκινο ξηρό κρασί
σαν αίμα ατόφιο κι ένα άδειο ποτήρι
αναμένουν τα χείλη μου να ξεδιψάσουν
διώχνοντας μακριά το φόβο και την πίκρα.
Ο καπνός του τσιγάρου μου
ζωγραφίζει μορφές στο άπειρο
λησμονημένες στο παρελθόν.
Μικρές στιγμές ευτυχίας,
αποκομμένες από μιαν άλλη εποχή.
Η παρουσία σου έντονη μου κρατά συντροφιά,
τούτο δακρυσμένο απόγευμα,
δίπλα στο εκκλησάκι του Αι Νικόλα
γεμίζοντας την ψυχή μου με μια γλυκιά προσμονή
για τη στιγμή πού θα πιώ το κρασί απ’ τα χείλη σου
και το κορμί μου θα φωλιάσει και πάλι
στη ζεστή αγκαλιά σου
και τα χέρια μου θ’ ακουμπούν ευλαβικά το στήθος σου
κι οι χτύποι της καρδιάς σου θα διώχνουν μακριά
τους φόβους και τα όνειρά μας θα κάνουν στάχτη τον πόνο
σε μια ένωση που θα υμνεί την υπέρβαση
στο στενό μονοπάτι στο άγνωστο,
αγκαλισμένοι σφιχτά, σαν ένα κορμί
σε μια φλόγα άσβεστη,
όπου ο Ουρανός θα δακρύζει από ευτυχία
και η νύχτα θα μας τυλίγει στα μεταξωτά της πέπλα
και θα χαϊδεύει απαλά τα σώματά μας
την ύστατη στιγμή που θα παντρεύονται
οι ψυχές μας.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-02-2011