Το τελευταίο χαμόγελο

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε κράτησα λίγο.
Ίσα να μάθω τι χρώμα έχουν τα όνειρα.
Τόσο λίγο σε κράτησα που έμαθα να τραγουδώ
ριγμένη μες στα φάλτσα μιας παρούσας απουσίας
για τον σπασμένο καιρό
και για το κρύο που έχει ο πόνος όταν παύει.
Ήρεμη πια, στη θέση επιβίβασης μηδέν
ακουμπισμένη στο παραθυράκι του συρμού μου
κλείνω τα μάτια και λέω πως φεύγω
από το σπίτι των μεγάλων προσδοκιών.
Τώρα πια φόβος. Μόνο αυτός φωνασκεί μέσα μου
σα γεροντοπαλίκαρο λιγάκι πριν τη μάχη της ελπίδας.
Αλήθεια, τι άρωμα έχουν οι αποχωρισμοί
-μπορεί και να’ χουν το δικό σου-
με ποια φωνή πρέπει να μάθω να μιλώ τώρα που λείπεις;
Ένα λίγο φεγγάρι μπαινοβγαίνει μέσα μου κι ακόμα φωτίζει
το δρόμο που πέρασες. Μια φλούδα αλήθειας
πεσμένη μπροστά μου
-θα κάνω πως δεν τη βλέπω, κι ας σκοντάψω-.
Πρέπει να μάθω να ζω με το ψέμα. Πρέπει να μάθω να είμαι το ψέμα.
Θυμάσαι εκείνη τη βροχή που είχε έρθει μοναχά
για να ξεπλύνει τη στερνή μας καλημέρα;
Την έκλεισα όλη , κι ας μη χωρούσε, μες στα μάτια μου.
Τώρα που έμαθα τι γεύση έχουν τα δάκρια, να μην ξεχάσεις…
Το τελευταίο μας χαμόγελο, θέλω να είναι ιδανικό.
Σαν τις αγάπες που δεν πρόλαβαν να γίνουν.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-02-2011