Η βεβαιότητα ενός τάχα

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια κλωστή μας κρατάει πια,
ένα χαμόγελο μαριονέτα στα χέρια της λήθης.
Αν μου μιλούσες μονάχα
Για το έτσι, το αλλιώς και το αλλιώτικο σου παραμύθι
θα μπορούσα να αφήσω το μικρό μου αποτύπωμα
πάνω στη γυάλινη κλεψύδρα της ψυχής σου.
Κάποια ανάσα μου έστω,
μιαν ένδειξη θαμπής συνύπαρξης στο αβέβαιο που ζούμε.
Συλλέγω χρόνια αυτά τα χνώτα των ανέμων.
Περνάνε για λίγο, μου ρημάζουν το μέσα μου κι έπειτα
κλείνονται και πάλι στο ασκί τους.
Αυτή η αγάπη θα πούνε είχε το χρώμα του ανέφικτου.
Λεπτή και διάφανη σαν τη σκιά ενός παιδιού πάνω στο κύμα.
Και οι γλάροι ξανάρχονται
όλο και πιο απειλητικά
φέρνουν το αλάτι της θάλασσας, να νιώσω ανοιχτή την πληγή σου.
Πονάω απόψε. Ένα χέρι κρεμιέται στο τίποτα
προσπαθώντας να αρπάξει το κάτι.
Η κλωστή κλυδωνίζεται. Το χαμόγελο πέφτει. Σκοτάδι.
Ξεφτισμένο φεγγάρι.
Μια ασήκωτη λύπη παίζει ανάλαφρα κρυφτό με τις αντοχές μου.
Το κάτι. Μια λέξη. Ένα ίσως. Ένα ποτέ. Ένα πάντα.
Ένας Πήγασος στη μέση της πλατείας
ματωμένος από τις βρισιές των ανθρώπων.
Ένα τάχα πιο βέβαιο κι απ’ το βέβαια
Σ’ αγαπάω είπε και έσβησε.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-02-2011