Ένα μικρό αφιέρωμα

Δημιουργός: ΓΙΑΝΝΗΣ Κ

...γιά έναν πολύ μεγάλο Άνθρωπο

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][B][I]Ανατρίχιαζα.
Ήταν που είχε λίγο ψύχρα το βραδάκι ή που καθόμουν δίπλα σε ένα μύθο?
Που μου μιλούσε?
Που μου ζήτησε να γράψω στίχους για τα παιδιά του?
Εγώ?
Σκάρωσα ένα στιχάκι στη χαρτοπετσέτα και του το έδωσα.
Το διάβασε και το έβαλε στη τσέπη του σακακιού.
-Αύριο το θέλω ολόκληρο μου είπε.
Ψητό γουρουνόπουλο στου Ακαρέπη και μπύρα.
Η γυναίκα του ακόμα πιό απλή από αυτόν.
-Γύρισα όλο το κόσμο είπε, Ευρώπη , Αμερική, Αυστραλία.
Καλά τα λεφτά, δε λέω, εγώ όμως φτωχός μεγάλωσα, η επαφή με το κόσμο
είναι αυτό που μετράει.
Που θέλουν να με ακούσουν, που με ζητάνε, χαίρομαι.
Δε κουράζομαι ποτέ.
Είναι μεγάλο πράγμα να σε αγαπάνε.

Ένοιωθα τη λατρεία του κόσμου για τον κυρ-Γιάννη κάθε που πήγαινα στο Αγρίνιο.
Μου μιλούσαν γιά αυτόν σα να ήταν άγιος.
Όπου και αν πήγαινε πάντα θα γυρνούσε να επισκεφτεί τον Αη Γιώργη.
Ένα μικρό μοναστήρι χαμένο κάπου στον Αράκυνθο.
Τον είχε για προστάτη του.
Πιστός άνθρωπος.
Και κάποια καλοκαιρινά μεσημέρια που βρεθήκαμε εκεί ο ήχος του κλαρίνου του
αντηχούσε ως κάτω στη Τριχωνίδα.
Συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους της δημοτικής και λαικής σκηνής.
Κυκλοφόρησε δεκάδες δίσκους και έπαιξε σε χιλιάδες πανηγύρια και συναυλίες.
Τους ήξερε όλους και όλοι τον ήξεραν και τον σέβοταν.
Και πάνω από όλα τον αγαπούσαν.

-Κυρ-Γιάννη, εγώ είμαι ροκ του είπα με όλη τη χαζομάρα ενός παιδιού που δε μεγάλωσε με τη παράδοση.
-Γιατί, εγώ δεν είμαι? με ρώτησε χαμογελαστά.

Ο Γιάννης Βασιλόπουλος, ένας από τους πιό μεγάλους σολίστες, το χρυσό κλαρίνο,
έφυγε στα 73 του παίρνοντας μαζί του την αγάπη όλων όσων τον γνώρισαν και τον άκουσαν.
Παρέα με τον Gary Moore την ημέρα που ο θεός διάλεξε να πάρει κοντά του
τους δύο μεγάλους σολίστες.

Καλό του ταξίδι.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-02-2011