Roller Coaster Δημιουργός: Grisio πιο γρήγορα... πιό ψηλά... ναίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίίί............ Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Die Achterbahn
...sie ging ohne etwas zu ahnen hinein in die Kirmes der Gefuehle.
Es ging ihr nicht gut und sie dachte ein bisschen Abwechslung und Spass kann niemanden schaden...
die Kirmes war gross und hatte sehr viel zu bieten
schoene bunte Karussells eine Wasserbahn eine Geisterbahn, verschiedene andere Fahrgeschaefte...
aber was sie von Anfang an faszinierte war diese Achterbahn...
so was hat sie ihren Leben lang noch nie gesehen...
diese Kurven diese Abgaenge, einfach nur genial...
aber sie traut sich das nicht zu...
Der Kirmesgang ist schoen, alles was sie dort probiert ist so wie im Traum,
es macht Spass und sie ist froh,
sie denkt sogar in den kleinen Pausen ueber diese Phantasievolle Welt nach...
aber was sie immer noch neugieriger macht ist diese Achterbahn...
sie hat so was schon mal gemacht,
aber diese ist richtig Gewaltig...
die Zeit vergeht sie hat Spass...
ihre Probleme sind fuer einige Augenblicke wie verschwunden...
sie macht sich keine grosse Sorgen,
weil sie weiss dass sie jeder Zeit die Kirmes verlassen kann und wieder nach Hause gehen kann...
und dann...
sie hat die ganze Zeit vermieden in der naehe der Achterbahn zu kommen...
aber jetzt steht sie direkt darunter...
wer gewinnt jetzt...
die Angst oder die Faszination...
es ist ein harter Kampf aber die Neugier und das Ueberwaeltigende gewinnen...
sie steigt auf...
es ist ja alles viel schoener und realistischer als in ihren Traeumen...
(oft ist es so, dass man im Traum alles schoener macht...
aber dies hier...
ist viel wuchtiger als was sie bis jetzt je getraeumt hat)...
jede Beruehrung jede kleine Bewegung verursacht ihr eine Gaensehaut...
ist es echt wahr?...
ist es kein Traum?...
die erste Steigung ist riesig...
sie hat sich das immer wieder vorgestellt...
aber das es so hoch geht???...
und dann geht es los...
"oh Gott, lass diese Achterbahn niemals aufhoeren,
bring mich hier weg und lass immer diese Gefuehle in mir leben"...
jede Kurve ist einzigartig...
jedes freies Fallen verursacht ein angenehmes griebeln im Bauch...
Magie oder einfach nur die Erfuellung eines Traumes...
aber leider hat jede Achterbahnfahrt auch ein Ende...
sie will nicht aussteigen...
sie klammert sich fest...
aber sie weiss, dass sie wieder zurueck muss...
in der Realitaet des Lebens...
auch wenn das jetzt heissen wurde...
diese Gefuehle nie wieder zu erleben...
Eine Woche spaeter:
jeder Gedanke und ein Schmerz...
das Herz hoert immer noch nicht auf zu pochen...
sie ist sich nicht sicher ob diese Achterbahnfahrt gut war oder schlecht...
sie hat nicht ihre Probleme geloest...
eher noch mehr geschaffen...
jetzt hat sie das kleine Torchen geoeffnet und hinein geschaut...
Doch es war gut diese Achterbahnfahrt zu machen...
es tut jetzt weh...
aber das wird vergehen...
und wenn sie diese nie gemacht haette?...
wer weiss...
...was ist schon Glueck?
Sie nahm die Achterbahn des Lebens
sie hat sich gewaehrt... vergebens
es ist so schoen
und es tut weh
es macht viel Spass
wie eh und je...
Sie steigt sehr hoch und geht gleich ab
und mit dem Herz?... geht auf und ab...
es ist so schoen
und tut schon weh
es ist so toll
wie eh und je
Es ist noch besser als im Traum
kann es so bleiben... kaum
es ist so schoen
und tut doch weh
es ist ein Traum
wie eh und je...
Und dann das aus... der Achterbahn
muss es sein?... kann ich noch fahr'n?
es ist so schoen
und tut so weh
die Fahrt ist aus
wir muessen geh'n...
Geht nun nach Haus ihr lieben Leute
wir machen zu... fuer immer?... fuer Heute?
es war so schoen
wie eh und je
wir geh'n nach Haus
....
das tut sehr Weh...
... μπήκε χωρίς να διαισθανθεί τίποτα στο Λούνα Παρκ των συναισθημάτων.
Δεν ήταν καλά και σκέφτηκε ό,τι λίγη αλλαγή και διασκέδαση δεν βλάπτει κανέναν.
Το Λούνα Παρκ ήταν μεγάλο και είχε πολλά να προσφέρει,
όμορφα πολύχρωμα καρουζέλ,ελεύθερη πτώση από τον καταράκτη, τρενάκι φαντασμάτων
και άλλα πολλά παιχνίδια...
όμως αυτό που την εντυπωσίασε από την αρχή ήταν το τρενάκι του Λούνα Παρκ...
κάτι τέτοιο δεν είχε δει ποτέ σ' όλη της την ζωή...
αυτές οι στροφές, αυτές οι ελεύθερες πτώσεις...
απλώς ιδιοφυές...
όμως δεν εμπιστεύεται τον εαυτό της.
Η βόλτα στο Λούνα Παρκ είναι ωραία,
ότι δοκίμασε εκεί είναι όπως σε όνειρο,
διασκεδάζει πολύ και είναι χαρούμενη, σε μικρά διαλείμματα σκέφτεται αυτόν τον φανταστικό κόσμο...
όμως αυτό που την κάνει ακόμη πιο περίεργη είναι αυτό το τρενάκι...
το χει ξανακάνει όμως αυτό είναι τεράστιο...
η ώρα περνάει και αυτή διασκεδάζει...
τα προβλήματα της έχουν εξαφανιστεί για μερικές στιγμές...
δεν ανησυχεί πολύ γιατί ξέρει πως μπορεί να βγει κάθε στιγμή από το Λούνα Παρκ και να γυρίσει στο σπίτι...
και τότε...
προσπαθούσε συνέχεια να αποφύγει να περάσει κοντά από το τρενάκι...
μα τώρα βρίσκεται ακριβώς από κάτω...
ποιός θα κερδίσει τώρα;...
ο φόβος ή η γοητεία;
είναι μια σκληρή μάχη όμως η περιέργια και το συναρπαστικό κερδίζουν...
ανεβαίνει...
όλα είναι πολύ πιο όμορφα και πραγματικά από ότι στα όνειρα της...
(συχνά είναι έτσι, πως στα όνειρα μας όλα γίνονται πιο ωραία...
μα αυτό εδώ...
είναι πολύ πιο δυνατό από ότι έχει ποτέ της ονειρευτεί)...
κάθε επαφή κάθε μικρή κίνηση προκαλούν ανατρίχιασμα...
είναι αλήθεια πραγματικότητα;...
δεν είναι όνειρο;...
η πρώτη ανηφόρα είναι τεράστια...
το είχε σκεφτεί πολλές φορές...
όμως να ανεβαίνει τόσο ψηλά;;;...
και μετά αρχίζει...
«Θεέ μου, μη σταματίσεις ποτέ αυτό το τρενάκι,
πάρε με από εδώ και κάνε να ζουν αυτά τα συναισθήματα για πάντα μέσα μου»...
κάθε στροφή είναι μοναδική...
κάθε ελεύθερη πτώση δημιουργεί ένα όμορφο γαργαλητό στο στομάχι...
Μαγεία ή μήπως η πραγματοποίησει ενός ονείρου;...
όμως δυστυχώς κάθε ταξίδι με το τρενάκι του Λούνα Παρκ έχει και ένα τέλος...
δεν θέλει να κατέβει...
σφίγγεται γερά ...
μα ξέρει πως πρέπει να γυρίσει πίσω...
στην πραγματικότητα της ζωής...
ακόμη κι αν αυτό τώρα θα πει...
ό,τι δεν θα ξαναζήσει ποτέ πιά αυτά τα συναισθήματα...
Μια βδομάδα αργότερα:
κάθε σκέψει και πόνος...
η καρδιά ακόμη δεν έχει σταματίσει να βροντοχτυπά...
δεν είναι σίγουρη εαν αυτή η διαδρομή με το τρενάκι ήταν κάτι καλό ή κακό...
δεν έλυσε τα προβλήματα της...
περισσότερο δημιούργησε καινούργια...
τώρα έχει ανοίξει την μικρή πορτούλα και έχει κοιτάξει μέσα...
όμως ήταν καλό που έκανε αυτήν την κούρσα με το τρενάκι...
τώρα πονάει...
όμως θα περάσει...
και εαν δεν την είχε κάνει ποτέ;...
ποιός ξέρει...
... τι να είναι ευτυχία;
Πήρε το τρενάκι της ζωής
προσπάθησε να αντισταθεί... μάταια
είναι τόσο όμορφα
και όμως πονάει
έχει πολύ πλάκα
όπως ποτέ πιο πριν
Ανεβαίνει πολύ ψηλά και μετά πέφτει
και με την καρδιά;... ανεβοκατεβαίνει...
είναι τόσο όμορφα
και όμως πονάει
είναι υπέροχα
όπως ποτέ πιο πριν
Είναι ακόμη καλύτερα και από όνειρο
μπορεί να μείνει έτσι;... ούτε μετά βίας
είναι τόσο όμορφα
κι όμως πονάει
είναι ένα όνειρο
όπως ποτέ πιο πριν...
και μετά το τέλος... της διαδρομής
πρέπει να γίνει; μπορώ να συνεχίσω;
είναι τόσο όμορφα
και πονάει τόσο πολύ
η διαδρομή τελείωσε
πρέπει να φύγουμε
Πάτε στα σπίτια σας καλοί μου άνθρωποι
κλείνουμε... για πάντα;.... για σήμερα;
είναι τόσο όμορφα
όπως ποτέ πιο πριν
πάμε σπίτι
...
πονάει πάρα πολύ
Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-09-2005 | |