Το φρενάρισμα των τρένων

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εσύ μου έμαθες τις νύχτες να κοιμάμαι
σ’ ένα αδιάβροχο στη θλίψη μου, κρεβάτι.
Να κουβεντιάζω τις σιωπές όταν φοβάμαι
να μη λυπάμαι
όταν μου φεύγει η αγάπη.

Εσύ μου έμαθες τον τρόπο να υπάρχω
για το «εσύ» που σαν «εγώ» πια με κοιτάζει.
Να κάνω κύμα το χαρτί, την πένα βράχο
και όταν γράφω
μία θάλασσα να στάζει.

Εσύ μου έμαθες ξανά αυτό το «πάντα»
που είχα κλείσει στο κουτάκι μου, πριν χρόνια.
Αλλά κι εκείνο το «ποτέ» που σαν αβάντα
σε κάποια τσάντα
είχα σκεπάσει με συμπόνια.

Όλα μου τα’ μαθες μα ξέχασες μόνο ένα
-κοίτα με αν θες, πια δεν αλλάζουν οι αποστάσεις-
Να μου το πεις πως σαν τα αδιάκοπα τα τρένα
φρεναρισμένα
τώρα πια, σε άδειες στάσεις

Πρέπει να βγάλουμε τον χρόνο απ’ τα βαγόνια
προτού σκουριάσουνε σα σίδερο τα χρόνια.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-02-2011