Χάλκινες λέξεις

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Με κάθε βήμα ξεκολλάς απ' τη λάσπη. Αφιερωμένο. Χάλκινα όπλα και χάλκινες λέξεις των μαχητών.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στα πόδια της Πολύμνιας.


Μ’ άγραφους νόμους κι εντολές
ταξίδια κάνουν συλλογισμοί
και μες τη μπόρα
τ’ άλογά μου τα δαμάζουν οι βροχές
με χαλινάρι από μαστίγιο ασκητή
και η λάσπη που τα νίκησε στο χώμα
μα δε τελειώνουν τα παράλογα τα λόγια
και προλαβαίνω και ζητώ αναβολές
και της κρυστάλλινης σταγόνας την εικόνα.

Διαδρομές στο βρεγμένο το χώμα
διαδρομές στη βρεγμένη τη γη
μη διστάσεις να με δεις είμαι ακόμα
στην αρχή του σκοταδιού
θα βαδίζω στις λάσπες, θα μιλώ στους θεούς
θα πληρώνω για δύο και για χίλιους εχθρούς
και θα δω τη μορφή σου σε νερό πηγαδιού
ένα ποτήρι νερό για τη στέρφα τη γη
αυτή που μ’ έχει ολότελα ξεχάσει
αδικημένος κάθε μέρα ο νικητής
σαν αλήτης που σεργιάνισε στο νου
δεξιά κι αριστερά
ψίθυροι πειρασμού
αυτές οι σκέψεις με πειράζουν και περνάνε
με σπαθί και με φωτιά θα υποταχτούν
η αγάπη και τα αγκάθια με πονάνε.

Στη μοιρασμένη γη των εθνών όλα όμοια
κι έχω δικάσει το δικό μου παρελθόν
και τη γη έχω στα δυο ξαναμοιράσει
φυλακισμένος σε θνητών υπομονή
έχω ανάψει δυο τεράστιες φωτιές
οι μορφές θα κυνηγάνε τις στιγμές
που χανε αύρα και ζωές ονειρικές
σαν την αγάπη για αγάλματα υπερκόσμια
κι εμείς αιφνίδια την πύλη θα περνάμε
και αιφνίδια στις μάχες θα νικάμε
κατακτάμε ουρανούς πρώτη φορά
μα τον πόνο της ψυχής δε ξεγελάμε
εγώ με σένα θα νικήσω ξαφνικά.

Για τον έρωτα θεό η ζωή μου θυσία
χάλκινές λέξεις απ’ τα χείλη ξεπηδάνε
πάλι μερώνουν ουρανούς και τραγουδάνε
ψυχή μου μ’ άγγιξες ξανά
κι είμαι στα πόδια μιας θεάς, την αγαπάνε
αυτά τα χίλια δειλινά και τη ζητάνε
αυτά τα χίλια μυστικά δε την πονάνε
αναπολώ και ξενυχτώ
μην κοιμηθεί το όνειρο μην κοιμηθεί
και με σκλαβώνει
αυτή η πρώτη επιταγή τη φανερώνει
ποιος διατάζει τελικά σ’ αυτή τη γη
και με λυτρώνει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-02-2011