Κρυμμένο βέλος

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένα καινούργιο παραμύθι θα σου φτιάξω
χωρίς νεράιδες, δίχως δράκους, μήτε νάνους.
Στην εκκλησιά των ψευδαισθήσεων - θα αποτάξω
έναν θεό, που δε λογάριασε ζητιάνους.

Πεινάω γι’ αλήθεια κι η μπουκιά σου δε μου φτάνει
είναι οι άνθρωποι, του πόνου τα αντικλείδια.
Καθείς μια πόρτα, να’ χει θέα το λιμάνι
για να ξεχνάει όσα δεν έκανε ταξίδια.

Ένας τρελός, που περιφέρεται τα βράδια
και βγάζει βέλη απ’ του απείρου τη φαρέτρα
-είναι ο έρωτας- γι’ αυτό πονούν τα χάδια.
Αν θες κοιτάξου μες στο βλέμμα μου και μέτρα

Πόσο κρατάει της αγάπης η μεζούρα,
στην τρίτη μέρα, ο αλέκτωρ θα λαλήσει.
Φύσα καρδιά μου, των θνητών η ανεμοδούρα
δεν το μπορεί, μες στο ασκί της να σε κλείσει.

Κι αν δεν χορτάσεις με τους στίχους τον θυμό σου
σου’ χω φυλάξει μια σιωπή να την ανοίγεις.
Κάθε που ψάχνεις τον χαμένο εαυτό σου
να μ’ αγαπάς, με τις ζωές μιας μέρας λίγης.

Κι εγώ που πάντα θα ξανάρχομαι κοντά σου
για ένα ποτέ, για μιαν αρχή, για ένα τέλος…
Απ’ την αιώνια πληγή του έρωτα σου
δε θα αφαιρέσω, το κρυμμένο σου το βέλος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-02-2011