Η Καίτη

Δημιουργός: ΓΙΑΝΝΗΣ Κ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][B][I]Η Καίτη γυρνάει στο σπίτι
τρείς ξημερώματα και κάνει καφέ.
Κοιμάται πάντα πέντε με πεντέμιση
και η μόνη καλή ώρα
είναι στις δώδεκα
που ξυπνάει
και κάνει καφέ
και ανάβει
το πρώτο τσιγάρο της μέρας.
Μετά
θα ακολουθήσουν
ασήμαντα καθημερινά
πριν
η Καίτη
να ξαναπάει στη δουλειά.
Εκεί δε μιλάει πολύ
ακούει μουσική.
Ταξιδεύει και χάνεται
προσπαθεί σκληρά
να μην αισθάνεται.
Η Καίτη
δουλεύει χιλιάδες νύχτες
μα ποτέ σε αστέρια δεν έκανε ευχές
ποτέ δεν είδε το φεγγάρι
να της χαμογελάει.
Ποτέ της δε το άκουσε να της μιλάει.
Γελάει η Καίτη με τους ποιητές
που στα άψυχα δίνουν ζωή.
Στο φεγγάρι και τα αστέρια.
Που μιλάν γιά ψυχή
χωρίς να ξέρουνε καν τι σημαίνει
να δίνεις ψυχή.
Χιλιάδες νύχτες
και η Καίτη
ποτέ της δεν είδε
άγγελους εκπεσώντες
με σπασμένα φτερά.
Είδε όμως
άστεγους, ζητιάνους
τρελούς και καμένους.
Πόρνες και Ρώσους μαφιόζους.
Και νιώθει τη ψύχρα
και ας είναι στα ζεστά.
Και όλο περισσότερο
στον εαυτό της κλείνεται
και όλο λιγότερο μιλάει.
Ζώη είναι, που θα πάει?
Και όταν η Καίτη θυμάται
δε νοσταλγεί
ούτε μελαγχολεί.
Με τον εαυτό της τα βάζει
που υποκύπτει στιγμές
και κάνει μικρές προδοσίες.
Γιατί
και ας μη το ξέρει καλά
η Καίτη
έχει αρχές και αξίες.

Τόσες νύχτες ατέλειωτες
που είμαι δίπλα στη Καίτη.
Κρατάω την ανάσα μου,αόρατος
και αυτή δε με βλέπει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-02-2011