Άπατα νερά

Δημιουργός: stigmi

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Την άκρη των βράχων σου, απαλά κρατάω
προσεκτικά, να μην μου κόψεις την καρδιά,
γέρνω το χέρι μου, στην θάλασσα το πάω,
να δροσιστεί η ψυχή μου απ τα νερά.

Βρήκα την θλίψη τώρα, να ακουμπήσω
και χάνομαι, αιωρούμαι στα ανοιχτά.
Θα πλημμυρίσω αρμύρα, θα αναστήσω,
κάθε ανάσα μου, που καίει στη στεριά.

Ξάφνου, η θάλασσα βρυχάται με μανία,
λυσσομανάει το κύμα και σκορπά,
σκίζει την θάλασσα στα δυο, με αγωνία
και μουδιασμένη έχει μείνει η ματιά.

Βγαίνει μορφή γοργόνας απ τα βάθη,
χρυσομαλλούσα, με μια γαλανή ουρά,
φοράει στέμμα, τραγουδάει στην πλάση,
με ακουμπάει κι ύστερα κλαίει σιωπηλά.

Παρακαλάει σ άλλους κόσμους, να πάω μαζί της
Να μη με νοιάζει πια, του κόσμου η απονιά.
Το χέρι απλώνω κι ακουμπάω το δικό της,
βουτάω βαθιά στα γαλανά, χάνομαι πια!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-02-2011