Τὸ γέλιο μιᾶς θεᾶς

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μάλλον ὅλα ἀρχίζουν ἐδῶ
ποὺ τελειώνει αὐτὴ ἡ ἀλήθεια
ἀβασάνιστη σκέψη ἄν θελήσει να ζεῖ
δὲ τὴ θέλει κανεὶς νὰ κατέβει στὰ στήθια.
Φέρε μου νέα ἀπό τὰ μακρινὰ βουνὰ
ἀπροσπέλαστη νύχτα σηκώνω τὸ πέπλο σου
στὶς λέξεις μονάχα αὐτές ποὺ δὲ λὲς
βρήκα τὸ νόημα καὶ χώρια ἀπ' τὴ σκέψη σου
στὰ παράλογα ὄσα δὲ θὲς.

Ποιά βουνοκορφὴ θ’ ἀγγίξει τ’ ἀστέρι μου
νὰ ξαποστάσει αὐτὸ τὸ φῶς γιὰ μιὰ βραδιὰ
καὶ ν’ ἀνέβει μετὰ ἐπάνω ἀπ’ τὴν πόλη μου
τὸ φεγγάρι νὰ ζηλέψει τὴν τροχιὰ.
Ἄν βαδίζουν οἱ ὧρες, βιαστικὲς ἤ ἀργὰ
δώδεκα μῆνες θὰ εἶμαι ὁ Κανεὶς
πού ‘ναι στὰ σύνορα τοῦ ὑπάρχεις μὰ δὲ ζεῖς
μέρες καὶ νύχτες χαμένα λεπτὰ
συναντᾶνε τὸν πόθο τοῦ οὐρανοῦ καἰ τῆς γῆς
ἡ νύχτα αὐτὴ δὲ θὰ βιαστεῖ νὰ ξημερώσει
στῆς Πηνελόπης τὸ κλάμα τὰ χίλια φιλιὰ
ποιός τὶς ἐλπίδες ξανὰ θὰ τῆς δώσει
στὴν ἀνάσα τοῦ χειμώνα τὴ φωτιὰ.

Αὐτὸ τὸ γέλιο ποὺ ἀκούγαμε τὰ βράδια
ἦταν τὸ γέλιο μιᾶς θεᾶς ποὺ μένει ἐδῶ
ὄταν τελειώσανε οἱ σκέψεις καὶ τὰ χάδια
στὰ πόδια τοῦ ἔρωτα καθίσαμε κι οἱ δυὸ
ἄν μὲ ὀνειρευτεῖς ἡ ματιὰ θὰ χάνεται
στὴν ἀγάπη χάνομαι μ' ὄνειρα κι ἐγὼ
ὄταν μὲ κοιτᾶς κι ὄταν σὲ αἰσθάνομαι
σὲ μιὰ λέξη κράτησες κάτι ἀπὸ φῶς
γιὰ νὰ ἐμπιστευτῶ πρέπει νὰ χαθῶ
νὰ μπορέσω στὴν Ἰθάκη νὰ ἐπιστρέψω
στῶν Φαιάκων τὸ νησὶ θὰ βρῶ καράβι
μὲ τὸ κύμα ποὺ μὲ σκέπαζε θὰ βγῶ
καὶ τὸν πόθο τῆς ψυχῆς θὰ ἡμερέψω
πρὶν μπορέσει ἡ ζωὴ νὰ μὲ προλάβει
στὸν ἑαυτὸ μου ν' ἀποδείξω πὼς μπορῶ
μὲ τὸ κλάμα καὶ τὸ γέλιο μιᾶς θεᾶς
τὰ πεντάρφανα φιλιὰ νὰ συγχωνέψω.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-02-2011