Bisocosis populi

Δημιουργός: ptoumassis, Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Ποίημα που περιμένει τον τραγουδοποιό του

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο ποιητής ετούτος ερωτεύτηκε
κι αρχίνησε για την αγάπη του να γράφει.
Πως είναι ποιητής, όμως, δεν σκέφτηκε
και πως υπάρχουνε στον κόσμο τόσοι τάφοι.

«Νανούρισέ με, κακή φωτιά», θρηνεί και κλαίει.
«Πώς θέλω απόψε να κοιμηθώ για πάντα», λέει.
«Μ’ ακούς; Φωνάζω, κακή φωτιά». Το τζάκι καίει…
«Να την ξεχάσω και να χαθώ στ’ άγια σου ελέη»!

Το τζάκι καίει, φλόγες γλιστρούν, γλείφουν τους τοίχους,
ο ποιητής κόβει πιο γρήγορα τους στίχους:

«Χίλιοι βυθοί!
Και ποιος θα φοβηθεί;
Ξέρω, θα ’ρθεί
το βράδυ το βαθύ.
Κι εκείνη ορθή,
μπροστά μου θα σταθεί,
να μ’ αρνηθεί –
κι ο λόγος της, σπαθί»!

Με σαλεμένα λογικά κατόπι, συνεχίζει το παραλήρημά του:

«Τα δευτερόλεπτα μετρώ
για να περάσει το μετρό!
Ω, με τι ακρίβεια περνά,
στα πρώτα μας και στα στερνά!
Μες στα βαγόνια του, σωρό
γνωστά μου πρόσωπα θα βρω!
Κι εκεί, στην πρώτη τη σειρά,
κόκκινα ρούχα αυτή φορά»!

…………………………………………………………

Τη ζωή του, και τα ποιήματά του, ξέκανε,
ο ποιητής, μια μέρα κρύα, του χειμώνα.
Κάτι γυναίκες, στη φωτιά που πλέκανε,
σπάνια και πού, μιλούσανε γι’ αυτόνα.

Π.Θ.Τουμάσης

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-03-2011