Τα κοράκια της ζωής

Δημιουργός: Αγγελίνα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]Τότε :[/B]Ήμουν απορροφημένη όταν έγινε. Κοιτούσα έξω από το παράθυρο κάτι μαύρα πουλιά που πετούσαν και φοβόμουν μήπως μας κουτσουλίσει κανένα. Φοβόμουν τόσο πολύ μήπως μας λερώσουν τα φρεσκοπλημένα μας παράθυρα που δεν κοιτούσα τον δρόμο μαζί σου. Αυτά τα παμπόνηρα πλάσματα συνέχιζαν να πετάνε από πάνω μας λες και ο ουρανός δεν έχει άλλα μέρη! Και όσο μας πλησίαζαν εγώ φοβόμουν ακόμα περισσότερο και νευρίαζα μαζί τους. Η συμφορά ερχόταν και έπρεπε να μας σώσω από την καταστροφή.[I] Να τσίριζα; Να σου πατούσα το γκάζι ; Να σε παρακαλούσα;[/I] Αν σταματούσαμε θα σταματούσαν. Αν τρέχαμε θα έτρεχαν. Ήθελαν το κακό μας. Ήταν ξεκάθαρο πια. Γίνονταν όλο και πιο επιθετικά. Σταματούσαν κάποιες στιγμές πίσω από το τζάμι και με κοιτούσαν περίεργα και εγώ άκουγα την φωνή τους [B]‘’ ΘΑ ΣΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΛΙΣΟΥΜΕ’’[/B]. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα όμως, ήταν υπερ δύναμα. [I]Πως θα το ξεπερνούσαμε μετά αυτό το κουτσούλιμα; Θα μπορούσαμε να το αντέξουμε; [/I]Ήμουν πιο φοβισμένη από ποτέ. Ώσπου ήρθες εσύ στην σκέψη μου. Ήρθες με την πιο γλυκιά τσιρίδα φρίκης που έχω ξανακούσει. Σε ακολούθησαν κάτι φώτα που έπεσαν στα μάτια μου. Με τύφλωσαν λες και προσπαθούσαν να σου κλέψουν την παράσταση. Και εσύ για να τα εκδικηθείς πάτησες το γκάζι. Άρχισες να κάνεις κύκλους το αυτοκίνητο. Βρεθήκαμε στην άκρη της στροφής. Ένας διαπεραστικός ήχος ακουγόταν σαν κεραυνός στα αυτιά μου. Ποτέ δεν συμπάθησα τον ήχο της κόρνας! Τι επίμονος! Γύρισα να σε κοιτάξω για να σε μαλώσω αλλά ήσουν πεσμένος πάνω στο τιμόνι. Τέτοια ώρα σου ήρθε να κοιμηθείς; Την ώρα που μας επιτίθενται τα πουλιά και ένας ήχος προσπαθεί να μας κουφάνει; Τι αναίσθητος. Έχασα τις αισθήσεις μου έξαλλη μαζί σου. Μετά σιωπή…ίσως κάτι μαύρο.

[B]Τώρα:[/B]Δεν θα σε συγχωρήσω. Πάντα θα σε κατηγορώ για την αναισθησία σου, την αμέλεια σου, την γκρίνια σου, την επικριτική στάση σου σου, την υπερβολή σου, την συμπεριφορά σου, τις απαιτήσεις σου, τα όνειρα σου, τις φιλοδοξίες σου, τους πόθους σου, τις φαντασιώσεις σου, τα κολλήματα σου, την αγένεια σου, τους τρόπους σου, την αργοπορία σου. Ίσως όμως μετά από αυτές τις σκέψεις να παίρνω το αυτοκίνητο και να τρέχω στην εθνική. Να προσποιούμαι ότι τρέχω να γλιτώσω από τις κουτσουλιές και ότι σε έχω δίπλα μου, [I]φύλακα άγγελε μου[/I], να με σώσεις για ακόμα μια φορά.

[B]Κάποτε:[/B]Τα κοράκια της ζωή μας υπάρχουν. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από λέξεις, λεπτά και λεφτά για να τους ξεφύγουμε. Είναι τα τρία λάμδα που μας κυριαρχούν όπως ο έρωτας και ο θάνατος. [U]Words, time, money[/U]. Διεθνείς όροι που δεσπόζουν σε κάθε διαφήμιση, κάθε τραγούδι , κάθε πετυχημένη λεζάντα ακόμα και σε κάθε επιθυμία μας. Κρυβόμαστε πίσω τους σαν φοβισμένα νεογέννητα παιδιά. Κάποιοι πιο γενναιόδωροι κρύβονται πίσω από ανθρώπους. Δημιουργούν σχέσεις εξάρτησης και αισθάνονται έτσι ότι τα επικίνδυνα πουλιά θα φοβηθούν να πλησιάσουν. Τα κοράκια όμως δεν φοβούνται [I]‘’τους μπράβους’’[/I]. Τι ψευδαίσθηση! Αυτά βρίσκονται πάντα πάνω από το κεφάλι σου έτοιμα να σε κουτσουλήσουν , αυτή είναι η δουλειά τους. Και είναι καλοί επαγγελματίες. Για αυτό βγες έξω και αντιμετώπισε τα. Μη τρέχεις στην εθνική για την σωτηρία σου… γιατί θα σου κοστίσει. [B]Άλλωστε η ζωή δεν σου ζήτησε ποτέ να παίξετε κυνηγητό, να την ζήσεις σου ζήτησε.[/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-03-2011