Παραδινόσουν

Δημιουργός: ivikos

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Παραδινόσουν στην αφή, ουράνιων δαχτύλων
σαν το κλαράκι έγερνες στους άνεμους της γης
βύζαινες το άγιο «σ’ αγαπώ» , σε λύκαινες Ρωμύλων
και τους καημούς ζωγράφιζες τη νύχτα της σφαγής

Φρόντιζες το ανεμόπτερο, ν’ αντέχει τους Νοτιάδες
γράφοντας οι φυλλάδες τους γι’ αγάπης «αρπαχτές»
ο χωρισμός μονάχος του, οι έρωτες νομάδες
και τ’ όραμα της ηδονής, στο απύθμενο του χτες….

Ο μίσχος της αγάπης σου, στης ηδονής το κλάμα
με των φιλιών το τάνυσμα, κόπηκε μονομιάς,
κι ενώ είχα κάνει μάτια μου, για να σε «πάρω» τάμα,
με απίθωσε το αντίο σου σε νύχτες ερημιάς…

Δραματουργών αέτωμα, τ’ αφίλητά σου χείλη
ανάγκης περισσεύματα τα τέμπλα των ναών
δεν ήσουν μπάτης, χάραμα, ούτε αμμουδιάς κοχύλι,
μα ούτε και θυμίαμα σε προσευχές Θεών…

Πως θα ‘θελα να ήσουνα σε οπές μελλοθανάτων
της κουβαρίστρας η κλωστή, σάβανο να πλεχτεί,
σ’ έναν καμβά ερωτικό, το άλικο των χρωμάτων,
η ο ναυαγός κι η πάλη του, δυό μίλια απ’ την ακτή…

Παραδινόσουν σαν ηχώ, ανασεμιάς που φθίνει,
στης ηδονής το σβήσιμο, σαν έρωτα αχός…
κι αφού ο νους σου ακροβατεί, μη μου ζητάς ευθύνη,
αν στο ταξίδι του αύριο, κινήσεις μοναχός!!!!!!!!

9.02.2011

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-03-2011