Αισιόδοξα απαισιόδοξοι/απαισιόδοξα αισιόδοξοι

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Αισιόδοξα απαισιόδοξοι/απαισιόδοξα αισιόδοξοι</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Αισιόδοξα απαισιόδοξοι/απαισιόδοξα αισιόδοξοι</b><p>Δημιουργός: Trelenaki<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>"Το να εισαι παιδι δεν σημαινει να εισαι αθωος και καλοψυχος (ισα ισα τα παιδια με την κριτικη τους το αντιθετο αποδεικνυουν). Σημαινει να σκαρφαλωνεις δεντρα, να βουτας στις λασπες, να πηδας απο μαντρες και καθε φορα που πεφτεις να σηκωνεσαι και να συνεχιζεις.<br />
<br />
Δυστυχως μεγαλωνοντας μας νοιαζει περισσοτερο το σκισμενο παντελονι, το χαλασμενο μαλλι και το γρατζουνισμενο κινητο και δεν ειναι οτι δεν ξανασηκωνομαστε﻿ γαμωτο...ειναι οτι χανουμε την ορεξη να συνεχισουμε..."<br />
<br />
'Εχω την εντύπωση τελευταία ότι υπάρχει μια αδιάκοπη προσπάθεια, μια ωστόσο ασαφούς προέλευσης προσπάθεια, να μας καταβάλουν σαν προσωπικότητες. Να μας λυγίσουν, να μας κάνουν ένα με το χώμα για να μην έχουμε καμία δύναμη να σηκωθούμε, να μην αντισταθούμε σε τίποτα. Απλά να μείνουμε κάτω, άφωνοι, ανίσχυροι και χωρίς θέληση. Κι όμως...Διαβάζουμε καθημερινά ιστορίες ή τις βλέπουμε στην τηλεόραση, ιστορίες ανθρώπων που έμειναν όρθιοι μέχρι το τέλος. Σαν την ιστορία της 'Αννας που διάβασα εδώ, της 'Αννας που αν και είχε χάσει στα χαρτιά την μάχη με την αρρώστια που την οδηγούσε με βέβαια βήματα στο τέλος της, ήταν όρθια και χαμογελαστή για τον γιο της. Ή τον μικροσκοπικό διοπτροφόρο πιτσιρικά με την ύπεροχα διαφορετική φυσιογωνμία του που τραγουδά playback διάφορες επιτυχίες. Είναι τόσο αξιαγάπητος που σε κάνει να το συνειδητοποιείς αργά αργά, όπως ποτίζει η υγρασία τους τοίχους. Αδιαφορεί για τα κακοπροέραιτα σχόλια μερικών, οι οποίοι ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων που προσπαθούν να επιβάλουν "με τσαμπουκά" τις ανασφάλειες τους. Και πραγματικά, ο πιτσιρικάς είναι ωραίος και το ξέρει...<br />
<br />
Πότε ήταν η τελευταία φορά που χαμογελάσατε; Όχι γελάσατε...ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΑΤΕ;...υπάρχει διαφορά, Γελάμε με κάτι αστείο, χαμογελάμε με κάτι....Θυμηθείτε...ΟΜΟΡΦΟ! Έτσι δεν είναι; Τελευταία φορά χαμογελάσατε με κάτι όμορφο, κάτι όμορφο που είδατε, κάτι όμορφο που ακούσατε, κάτι όμορφο που σας είπαν. Δεν εννοώ κολακίες! Αυτές είναι για να καμπυλώσει το στόμα σε ένδειξη σεβασμού της προσπάθειας. Εννοώ αυθόρμητο χαμόγελο. ΧΑΜΟΓΕΛΟ που έρχεται ξανά στα χείλη όταν ξαναθυμηθείτε τι ήταν αυτό που σας έκανε να χαμογελασετε αρχικά.<br />
<br />
Αναρωτιέμαι λοιπόν, έχουν χαθεί όλα τα όμορφα πράγματα απο γύρω μας; Μας έχουν πείσει οτι έχουν χαθεί; Γιατί τόση θλίψη όταν ακόμα και άνθρωποι που υποφέρουν σωματικά καταφέρνουν να χαμογελάνε;<br />
<br />
Εκείνο που με θυμώνει είναι οτι μερικοί χρησιμοποιούν την λέξη κατάθλιψη χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να ξέρουν καν τι είναι. Ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα. Την φίλη μας την Α. (δεν μου άρεσε ποτέ το Χ, μου θυμίζει εξαφάνιση). Η μητέρα της είναι ετοιμοθάνατη, ο πατέρας της κακός, ο αδερφός της μεταλαγμένος σε ένα ον που αδιαφορεί για εκείνη, παντρεμένος με μια κακόβουλη κοπέλα που τον έκανε έτσι, ο κόσμος κακός κι εκμεταλλευτής και κακόβουλος...Και η ίδια έχει αναλάβει ένα σωρό ευθύνες σε τόσο μικρή ηλικία...Μόνο που δεν είναι έτσι...Γιατί λοιπόν τέτοια ιστορία; Γιατί θα πρέπει κάποιος να κάνει τους άλλους να τον λυπηθούν; Τι θα κερδίσει;<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-03-2011</td><td valign=top></td></table><br />