Πεθαίνοντας αργά

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Πεθαίνοντας αργά</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Πεθαίνοντας αργά</b><p>Δημιουργός: genikos, <i>Σίσυφος Γενικός</i><p><i> νιώθω σαν να ξύπνησε ο δημοσιογράφος -ή κάτι τέτοιο- μέσα μου...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[color=black][font=MS Reference Sans Serif]<br />
Παρατηρώ τις τελευταίες μέρες, ότι οι φίλοι και οι γνωστοί μου στην Ελλάδα έχουν κάπως ηρεμήσει. Δεν έγιναν ξαφνικά αισιόδοξοι, αλλά δεν είναι τόσο αγανακτισμένοι κι εκνευρισμένοι όσο τους τελευταίους μήνες. <br />
<br />
Θα μπορούσε να είναι ένα τυχαίο γεγονός, ή λάθος εκτίμηση του παρατηρητή -το γεγονός πως ζω εκτός Ελλάδας μου δίνει τη δυνατότητα να βιώνω, αλλά και να παρατηρώ ταυτόχρονα, τα τεκταινόμενα στη χώρα μας-. Είναι όμως; <br />
<br />
Σηματοδοτώ την αλλαγή αυτής της στάσης, μετά τον ισχυρό σεισμό στην Ιαπωνία και τις καταστρεπτικές συνέπειές του. Είναι τέτοια η ανθρώπινη φύση, που μέσα απ' τον πόνο -ή τη συμπόνια- για το δοκιμαζόμενο λαό της Ιαπωνίας, μου επιτρέπει να σκεφτώ πως αναβλύζουν και κάποια ψήγματα -ή και εμφανή σημάδια- αγαλλίασης. Αγαλλίαση του τύπου: "μπορεί να είμαι χάλια, αλλά υπάρχουν και χειρότερα".<br />
<br />
Όλος ο παραπάνω συλλογισμός βασίζεται στην εκ του μακρόθεν παρατήρηση ενός αμελητέου δείγματος ανθρώπων και ως εκ τούτου, θα μπορούσε να είναι εντελώς αβάσιμος. Μπορεί όμως να αποτελέσει βάση προβληματισμού. Τι είναι τελικά χειρότερο, να πεθαίνεις αργά και χωρίς να υπάρχει στον ορίζοντα προοπτική ανάκαμψης, ή να πιάνεις πάτο ακαριαία, να ξέρεις όμως πως πιο κάτω δεν έχει να πας και να αρχίζεις την ανασυγκρότηση και την ανοικοδόμηση; Με άλλα λόγια, είναι προτιμότερη η παρατεταμένη γκρίνια και απελπισία των Ελλήνων, ή ο αβάσταχτος μεν, ακαριαίος δε θρήνος των Ιαπώνων;<br />
<br />
Δε χρειάζεται να απαντήσουμε -αν και η κοινή λογική κραυγάζει για το τι είναι χειρότερο-, αρκεί μόνο να προβληματιστούμε. Και να σκεφτούμε επίσης, πως κάθε κρίση είναι κι ευκαιρία. Ευκαιρία να αναρωτηθούμε ως πότε μπορεί να ζει κανείς με δανεικά. Ευκαιρία να αναρωτηθούμε, πόσος -και αν ο- πλούτος αγοράζει την ευτυχία. Ευκαιρία να απομυθοποιήσουμε τις χώρες πρότυπά μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορεί να θαυμάζουμε τη δύναμή τους, αλλά για να τους μοιάσουμε θα έπρεπε να γίνουμε εξίσου συνένοχοι στις βρωμιές τους. <br />
<br />
Είτε μας καταδίκασαν, είτε οι πράξεις μας μας οδήγησαν εδώ, μικρή -ιστορική- σημασία έχει πια. Αυτό που έχει σημασία, είναι πως ένας καινούριος ρόλος μας περιμένει ως έθνος. Ένας ρόλος σαφώς υποβαθμισμένος συγκριτικά με αυτόν που είχαμε αφεθεί να πιστέψουμε πως θα διαδραματίζαμε στο πλαίσιο της ενωμένης Ευρώπης. Κι όσο πιο γρήγορα αποδεχτούμε το νέο μας ρόλο, τόσο πιο γρήγορα θα ανακτήσουμε τη χαμένη μας εθνική αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Μόνο που αυτή τη φορά θα σχετίζονται με τον πολιτισμό που μπορούμε ακόμα και υπό αυτές τις αντίξοες συνθήκες -ή μάλλον, μόνο έτσι- να παράγουμε κι όχι με τις σαχλές φιέστες που είχαμε συνηθίσει να διοργανώνουμε τα τελευταία χρόνια...<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-03-2011</td><td valign=top></td></table><br />