Το παιχνίδι του τέλους

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Και να που απ’ το σφουγγάρι του ονείρου
δάκρυ και αίμα στραγγίξαμε
κι άλλαξε χρώμα το πάτωμα
χρώμα οι καρδιές, χρώμα το σώμα.

Και δεν έμεινε πια τίποτα για να παίξουμε μαζί του.
Μάζεψε η θάλασσα τα κύματα, μάζεψα εγώ το κορμί μου
πέταξες χάμου μιαν έλλειψη εμπιστοσύνης
γλιστρήσαμε
χτυπήσαμε
τελειώσαμε.

Τέντωσα εγώ το χέρι να σ’ αρπάξω, μου αρνήθηκες.
Μου μίλησες μια τελευταία φορά για το φεγγάρι.
Απόψε είναι αστραφτερό, μου είπες.
Κάτι πρέπει ακόμα να γυαλίζει, έπρεπε να πω.

Έψαχνα μάταια να βρω εκείνο το αχανές φωτοστέφανο
να το καρφώσω μοίρες μακριά από το ψέμα
και από τα λόγια που έκαναν τον ουρανό να στάζει απόψε.
Ήτανε άγιο εκείνο το φεγγάρι. Κι ας μην τύφλωνε.
Ένα βαθύ εικόνισμα στην άκρη των ματιών σου.

Δεν ξέρω αν στο ‘πα
αλλά μπορώ ακόμα όταν θέλω να σ’ αγγίζω.

Κλείνω μόνο τα μάτια και πέφτω.
Μοιάζεις τόσο στην πτώση που λέγεται Άνθρωπος
κι άλλο τόσο φοράς τα φτερά που τα πλήγωσε βέλος.
Στ’ ορκίζομαι, δεν ήταν το δικό μου.

Κι ανοίγω τώρα το φιλί με το νυστέρι της αλήθειας.
Μόνο έτσι σου μίλησα.
Δεν ξέρω αλλιώς πώς να μιλάω δίχως πόνο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-03-2011