Μουσικό κρησφύγετο

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Οι νότες που ζούνε στ’ αστέρια
στο στήθος μου σα μουσική
που κάνουν τις λέξεις παρέα
κι ας υποφέρω είμαι εκεί
σα μέρα σε ζω σα μέρα σε ξέρω
εμείς κερδίσαμε το πιο πολύ
σε μια άλλη γη
στην ψηλή κορφή κάτι είχα ενώσει
κρυφά ν’ αλλάξω κάτι είχα δώσει
και μες τη λήθη τα κομμάτια της ψυχής
είχαν μετανιώσει δεμμένα στην πτώση
[ή θυμούνται την πτώση]
μ' υφάδι και νήμα ζωής.


Έσταζε η βροχή στη δική μας σκάλα
είχα σήμερα την μπόρα αδερφή
στα παντοτινά ζούνε τα μεγάλα
χίλια ξενύχτια στην παλιά μου μουσική.

Κρησφύγετο μιας εποχής που σε αγγίζει
τ’ άλογα μας έχουν τρέξει μακριά
κι έμεινε η στιγμή να αιχμαλωτίζει
κείνα τα όνειρα που λες για μια θεά.
Το λάθος δε το χε αυτή η στιγμή
μα πώς σέρνει
πώς σέρνει τα λάθη ο βοριάς
σα ρούχο σα σάλι της μέρας
τ’ αρπάζει σα φύλλα ο βοριάς
πώς σέρνει τα λάθη ο αέρας.

Ξαφνικά κοιτάς κι όλα τα ταιριάζεις
όμως με ταράζει η αγάπη αυτή
μες στη σιγαλιά με τη λέξη μοιάζεις
στην καρδιά ο πόνος να γιατρευτεί.
Τα χέρια γνωρίζουν να δένουν τη μοίρα
τα μάτια μοιράζουν σιωπή
τ’ όνειρο βρίσκει κομμάτια χαμένα
αιτίες και χίλια γιατί.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-03-2011