Η τριλογία του Μάρτη

Δημιουργός: ΜΝΗΜΩΝ, ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

08.10΄04΄΄ 10/3/2011

Κρυστάλλινος και σκοτεινός με υποψίες άστρων
που αχνοφέγγουνε σεμνά στην σιωπή του κόσμου
αγέρας νύχτας κι οιωνός μ’ ανταύγειες αλαβάστρων
σέρνει τα όνειρα γυμνά στις γειτονιές εντός μου

κι είναι βαθειά πορτοκαλί το χρώμα στο φιλί τους
με μια διάθεση μαβιά με κόκκινες σταγόνες
κι ο Ουρανός το μπλε χαλί στην έναστρη αυλή τους
της τάξης η λαβωματιά σε δίσεκτους αιώνες

με αταξίας χρυσαφιά πλουμίδια σαν σημάδια
σ’ άσπρους λαιμούς εφηβικούς των κοριτσιών στολίδια
κι είναι Θεέ μου ζωγραφιά και ομορφιά τα βράδυα
που η ψυχή σε μυστικούς περνά κόσμους γονίδια

ωσότου έρθει η στιγμή να κοιμηθεί με τ’ άστρα
παρέα με τις ξωτικές νεράιδες των ήλιων
κι ως των αγγέλων οι λυγμοί θ’ ανθίζουνε στην γλάστρα
θε να γεννά ιαμβικές αναπνοές ειδύλλιων….


0838΄14΄΄ 16/3/2011

Πετούσες μες τα όνειρα γαλάζια πεταλούδα
και άνθιζες με χρώματα της πλάσης τα λουλούδια
και άφηνες στο πέταγμα πολύχρωμη πλεξούδα
από φωνούλες άκακες και παιδικά τραγούδια

κι ερχότανε η Άνοιξη με Ήλιους στις αυλές μας
και στα σχολειά μ’ ανάσταση της πιτσιρικαρίας
π’ οργώναν με ποδήλατα τις πιο αμαρτωλές μας
μιζέριες και ξεσκόνιζαν την γη της ευφορίας

που ‘ταν η γη της ύπαρξης και της δικής τους ζήσης
της παιδικής κι αθώας τους με τ’ άγουρ(α) όνειρά τους
εκείνη που προσπέρναγε τα μη και τις αρνήσεις
κι η πεταλούδα φόραγε μονάχα τα φτερά τους

και πέταγες και πέταγες και ύστερα γινόσουν
για Ήλιου φως για έναστρη νυχτιά με δίχως άκρη
κι εκεί εσύ ξεχνιόσουνα κι εκεί αποκοιμιόσουν
και ύστερα σε ξύπναγαν κι ήσουνα μόνον δάκρυ…..


07.41΄37΄΄ 24/3/2011

Ήσουν εκεί και θήλαζες τον πόνο όλου του κόσμου
για ‘χες παιδί στην φυλακή μια μάνα καταδίκου
κι όλο συνέχεια σ’ έβρισκα να σπαρταράς εμπρός μου
σαν της δαμάλας το αρνί στα δόντια μες του λύκου

κι ήταν ο πόνος πνίξιμο κι ανασαιμιά συνάμα
ο γυιος σου στην εντατική κι κόρη σου σε κώμα
κι έκαιγες κει και έλοιωνες σαν του κεριού το τάμα
κι ήταν η πόρνη ηθική τ’ ανήθικό μας σώμα

που ασελγούσε μόνιμα πάνω σ’ αυτή την ζήση
μα ‘σουνα μάνα κι η πληγή ήταν η δύναμή σου
κι ήταν ο πόνος σάρκα σου και η δική σου φύση
που σαν θρηνεί αιμορραγεί μόνο την λύτρωσή σου

και στάλα στάλα βύζαινες κουράγια που σου λείπαν
καθώς κι αυτός ο Ουρανός σε πόναγε καημένη
κι ήταν καρφιά τα λόγια τους όλων εκειών που είπαν
πως είσαι πλέον προφανώς μια πόρνη ξοφλημένη

για ‘σουνα μάνα μόνη σου μάνα με δίχως άντρα
κι ήσουν η εύκολη γι αυτούς δειλή δικιολογία
των ενοχών τους ήσουνα η πρόχειρή τους μάντρα
μιας ηθικής τους που ‘σφυζε μ' ανήθικη υγεία

κι ήσουν εκεί και κράταγες στα χέρια σου τον πόνο
πόνο χιλιάδων γυναικών αιώνων τόσων πόνων
και ήταν το βλαστάρι σου ανάσκελα και μόνο
νεκρό στην γη των λογικών απάνθρωπων δαιμόνων….

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-03-2011