Πικρό Νανούρισμα

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξάπλωσε απόψε, σου’ χω δέσει με φιλιά
σφιχτή μια αιώρα που κρεμιέται απ’ το φεγγάρι.
Να δεις που θα’ ναι η δική μας αγκαλιά
από το δέντρο του έρωτα μικρό κλωνάρι.

Χώμα τα σώματα κι ανθίζουμε θαρρείς
σαν απ’ την Άνοιξη να θέριεψε η αγάπη.
Έλα να βρούμε απ’ το ποτέ, ένα «νωρίς»
και με τα σύννεφα να φτιάξουμε κρεβάτι.

Θα σε κοιμίσω στη σιωπή, σαν το μωρό
σα να’ μαι η μάνα που’ χεις χάσει και γυρεύεις.
Να γίνω γάλα του ονείρου σου, μπορώ
να ξεδιψάς τον εφιάλτη που παλεύεις.

Σώπασε αγάπη μου, σφιχτά θα σε κρατώ
δεν έχεις πια να φοβηθείς στον κόσμο κάτι.
Κι αν με τις ώρες μας παλεύω, στο λεπτό
καίω το κακό και βρίσκω αγάπη από τη στάχτη.

Κι αυτό το αστέρι που σου κάρφωσα δειλά
γύρω απ’ το πρόσωπο τη λάμψη να σου κλέβει.
Τρέμει σα δάκρυ που σε πρόσωπο κυλά
σαν σε θυμάται μόνη αυτή που σε γυρεύει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-03-2011