κατάρα

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

από νωρίς η θάλασσα, ξύπνησε και βρυχάται
και πάλλεται με το βοριά το μπλάβο της το σώμα
και με καλεί , κι εγώ ακλουθώ τι έχω να χάσω ακόμα
μονάχα η μνήμη μου έμεινε μαζί μ’ όσα θυμάται

δεν είμ’ αλαφροίσκιωτος δε σάλεψεν ο νους μου
ίσως να βλέπω ότι ποθώ, να ζω κείνο που ελπίζω:
πως μ’ αγκαλιάζει η θάλασσα και πίσω δε γυρίζω
πως έχω λέει τους βυθούς, δικούς, κατάδικούς μου

ο ουρανός αντάριασε κι αναμεσίς στα νέφη
βλέπω ένα αλώνι κίτρινο τριγύρω απ’ τη σελήνη
κόμπος μου δένει τη λαλιά γόρδιος που δε λύνει
καθώς με το άγριο της φως ν’ ακολουθήσω γνέφει …

νιώθω πως και τα’ αδύνατα μπορώ να καταφέρω
και ν’ αγνοήσω πως φθαρτό το σώμα είν’ και παλιώνει
ίσως γιατί αξεδίψαστος από ζωή είμ’ ακόμη
ίσως γιατί μι’ αρχέγονη κατάρα μεταφέρω

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-04-2011