Αφήστε μας στην τρέλα μας (παράξενα φαινόμενα

Δημιουργός: Ξεθωριασμένη Αστερόσκονη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα όνειρα μπερδεύονται όταν ψάχνεις τριγύρω για να βρεις εσένα. Κι αν βλέπεις τα μάτια σου στον καθρέφτη των ματιών μου, μην εκστασιάζεσαι. Διαστρεβλωμένες πληροφορίες λαμβάνεις, αυτό που βλέπεις δεν είναι αντανάλλαξη, παραμόρφωση της όψης σου είναι- ή μήπως θα ‘πρεπε να πω μεταμόρφωση αφού είναι καλύτερη η οφθαλμαπάτη από την πραγματική σου όψη. Μαζεύουν παλιοσίδερα οι άνθρωποι, απαρνιούνται τη σάρκα τους και επανασυναρμολογούνται. Γεννιούνται ολοκαίνουριοι και κάπου στην πορεία παρασύρονται και πουλάνε το πρωτότυπο για το χιλιοφορεμένο. Όταν μαγαλώσουν οι άνθρωποι αρχίζουν κι εξαπατούν τον εαυτό τους, μέχρι που στο τέλος το ‘ολοκαίνουριο’ το αντικαθιστά το ‘μεταχειρισμένο’. Όσοι αποκτούν εμπειρία στο τέλος σφάλλουν. Κι όποιος χτυπάει το πόδι στο χώμα, αφήνει τον άνεμο να του γδάρει το πρόσωπο, απαρνιέται το χρόνο, στο τέλος μαθαίνει. Παράξενα φαινόμενα, αλλοπρόσαλλα, ενάντια στη φύση. Στο τέλος το ανήλικο είναι πιο ‘ενήλικο’ από τον ενήλικα κι ο ενήλικας κατσούφης ηλικιωμένος.

Όλες τις γερασμένες ιδέες τις υιοθετούν οι άνθρωποι. Λες και έλκονται σαν μαγνήτες σ’ό,τι παλιώνει. Επαναπαύονται σε περασμένα μεγαλεία, χαζεύουν τους ‘παράξενους’ που περνάνε και όποτε τους κάνει κέφι δαχτυλοδείχνουν. Έτσι για να περνούν οι ώρες και να γερνάνε γρηγορότερα-άντε να βγάλεις άκρη, έιναι που κάποιους η λογική τους εγκαταλείπει. Περνάνε τις μέρες τους κρυμμένοι πίσω από παλάτια και γιγαντοοθόνες. Και πίσω –ταυτόχρονα- από το δαχτυλό τους. Δεν βάζουν μυαλό οι άνθρωποι, μαθαίνουν μονάχα να παραπονιούνται καλύτερα, να επιβάλλονται καλύτερα, να προκαλούν το ‘σεβασμό’ των ‘ομοίων’. Τα πάντα για τους ομοίους, Μάτια μου. Στόχος δεν είναι να ανήκεις; Ν’ανήκεις, βέβαια. Σε μια παράταξη με εύηχο όνομα, σε μια όμαδα της οποίας η αξία να αναγνωρίζεται ευρέως. Πάνω από όλα η αναγνώριση, έτσι δεν είναι; Όχι για την ιδέα αλλά για το σύμβολο στο πέτο, για τον τίτλο στο βιογραφικό και για τα λόγια των απέναντι. Οι γείτονες κι οι κολακείες έχουν πάντα δίκαιο. Και τα ψέματα επίσης. Η αλήθεια υποκειμενική δεν είναι; Οι άνθρωποι πάντα φυλάνε σαν τα μάτια τους κουτές –αλλά συμφέρουσες- αλήθειες. Προδίδουν τις πρώτες αλήθειες τους για τις αλήθειες μιας παράστασης πέρι ηθικής που θα τους επιφέρει χειροκρότημα, το χειροκρότημα ένος κωφάλαλου κοινού που μόνο τα χέρια του –μηχανικά- κινάει. Όποιος φοβάται τη σιωπή, κάνει θόρυβο για να νιώθει πως δεν κοιμάται μόνος.

Τι να πει κανείς, οι άνθρωποι όλο βιάζονται κι όλο εκφέρουνε αβάσιμες απόψεις. Πάντα εκείνο το κάτι, το αόριστο, (δήθεν) τους προβληματίζει. Πάντα κάτι ψάχνουν να πουν, κάποιον να κρίνουν, να επικρίνουν, κάτι να επιβάλουν, να προβάλουν και κάποιον να προσβάλουν, κάτι να προλάβουν. Κάνουν το σταυρό τους και γερνάνε μέσα στη βιασύνη τους να αποφύγουν τη Δευτέρα Παρουσία. Αν δεν σας στο ‘χει πει κανείς, επιτρέψτε μου να σας διαβεβαιώσω. Όποιος σας καταδιώκει σ’αυτή την ζωή, θα συνεχίσει να σας καταδιώκει και στην επόμενη ζωή σας. Τα πάντα ‘εντός’ μας. Κι ο διάβαλος κι ο εχθρός μας, πάντα ‘εντός’ μας. Να μην φοβάστε τα τέρατα εκεί έξω, τα τέρατα εκεί μέσα να φοβάστε, αθεόφοβοι. Το μυαλό σας δεν είναι φθαρμένο από κατάχρηση αλλά από απραξία. Κι η καρδιά σας κάνει περίεργους θορύβους, όχι από εξάντληση, αλλά επειδή δεν σας ανήκει. Γεννιούνται ολοκαίνουριες οι καρδιές και ‘εκεί στην άκρη της γραμμής’ κάποιος τις βρίσκει νεκρές και διεφθαρμένες. Μεταχειρισμένες.

'Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα'... Πάντα παιδί να μένεις, Μάτια μου. Και να μην πουλάς ό,τι σου ανήκει-οι ποιητές της καρδιάς κρατάνε τα ‘εντός’ εντός τους και τα ‘εκτός’ εκτός τους. Και δεν φοβούνται ούτε τη σιωπή ούτε την τρέλα τους-τα παιδιά πάντα κάτι παραπάνω γνωρίζουν. Είναι πολύ μικρή η ζωή για να γερνά κανείς οκειοθελώς, δεν νομίζεις;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-04-2011